TI ISHE KRIMINEL I SHEKULLIT

Ti ishe krimineli i shekullit

Ti ishe krimineli i shekullit

ti ishe barbari

ti ishe okupatori

i pa meshir në shpirt

mendove ta rrokullisësh ,botën

po ti u zhgënjeve

hej katil

ti më poshtërove

ti ma ndale diellin

ti ma ndale driten

ti ma ndale gëzimin

ti qofsh i mallekuar

hej katil i shekullit

ti mbete i poshtëruar

une prap e shijova diellin

une prap e pashë dritën

unë fitova lirinë dhe

sot jamë krenar

qe ta lirova qelinë

dhe errësiren e asjë bote që

ma dhurove ti.

Die Anzeige dieses Bildes wird in Ihrem Browser möglicherweise nicht unterstützt.

Autori Asllan Dibrani i Karikaturës dhe Poezisë (1999)

RA DUKE I KËNDUAR NUSES SË LIRISË



Pikërisht, në 10 – vjetorin e rënies së dëshmorit të kombit, majorit Muharem Ibrahimi, i njohur me nofkën luftarake “Major Bajrami”, më 21 Prill 2009, në sallën e Teatrit të Qytetit të Gjilanit, u mbajt një Akademi Përkujtimore, kushtuar jetës dhe veprës së këtij dëshmori.

Në këtë Akademi Përkujtimore, pos familjarëve të dëshmorit Muharrem Ibrahimi, ishin të pranishëm shumë përfaqësues të familjeve tjera të dëshmorëve të Luftës së UÇK-së, shumë bashkëluftëtarë të gjallë të dëshmorit, shoqatat e dala nga Lufta e UÇK-së, ish komandantët e Zonës Operative të Karadakut, zyrtarët më të lartë komunal, përfaqësuesit e Policisë së Kosovës dhe shumë mysafirë gjithandej Kosovës.

Programi përkujtimor i kësaj Akademie, filloi me intonimin e Himnit të Flamurit Kombëtar, pas të cilit me një minutë heshtje iu bë nderimi meritor të gjithë dëshmorëve të kombit , të rënë për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës.

Disa shpalime biografike rreth jetës dhe veprës së dëshmorit të kombit, Major Muharrem Ibrahimi, i bëri moderatorja e kësaj Akademie, zonjusha Kaqusha Kamberi.

Me një Fjalë rasti, në përkujtim të dëshmorit, të pranishmit i përshëndeti Kryetari i Komunës së Gjilanit, z. Qemajl Mustafa, ndërsa me disa fjalime përkujtuese , pas tij , u ngjitën në foltore: Ahmet Asufi – “Rexha”, ish Komandant i Zonës Operative të Karadakut, Shemsi Syla – “Shaqa”, ish Zv.Komandant i ZOK-ut dhe Ahmet Daku, Kryetar i OVL të UÇK-së, në Gjilan.

Në pjesën artistike të kësaj Akademie Përkujtimore, mbesa e dëshmorit – Arta Ibrahimi, deklamoi poezinë përkushtimore me titull:”Axhit tim”, pas të cilës u këndua një këngë kushtuar këtij dëshmori, nga kantautori Demir Krasniqi dhe në pjesën përmbyllëse të programit, u shfaq një film dokumentar kushtuar aktiviteteve luftarake të këtij dëshmori.

Pas përfundimit të Akademisë Përkujtimore, familjarët e dëshmorit, vunë kurora lulesh të freskëta në Varrezat e Dëshmorëve në Gjilan dhe tek Lapidari i Dëshmorëve në lagjen e Bullajve të Marecit.



Pak biografi për dëshmorin e kombit, Major Muharrme Ibrahimin



Muharrem Ibrahimi, u lind në Gjilan, në një familje 9 anëtarëshe qytetare , prej nënës Xhemile dhe babait Raifit, familje kjo që ka prejardhjen prej fshatit Ivajë të Rrethit të Leskocit, e cila ishte shpërngulur me dhunë qysh në vitin 1878.

Shkollimin fillor dhe të mesëm i kreu në vendlindje – Gjilan.

Qysh si fëmijë , ëndërronte që të bëhej ushtarak. Babai i tij Raifi, duke e parë dëshirën e tij të madhe dhe i vetëdijshëm se edhe shqiptarëve iu nevojiten ushtarakët , e dërgoi në Akademinë Ushtarake, dega e Këmbësorisë , të cilën me sukses e kreu në Beograd dhe në Sarajevë.

Atë botë , ishte nder që një shqiptar të bëhej oficer i Armatës, sepse ishin shumë të rrallë të rinjtë që përcaktoheshin për studimin e artit ushtarak.

Karrierën e tij prej ushtaraku e filloi në Maribor të Sllovenisë. Ishte shumë i dëshiruar dhe i respektuar nga ushtarët shqiptarë që e kryenin shërbimin ushtarak atje.

Muharremi, vazhdimisht i këshillonte që të mos bien nën provokime dhe iu ndihmont, Ishte shumë i adhuruar edhe prej qytetarëve shqiptarë që punonin dhe jetonin atje, për çka ishte vazhdimisht edhe nën përcjellje të Sigurimit Ushtarak.

Me fillimin e shpartallimit të ish – Jugosllavisë dhe fillimin e luftës në Slloveni, Muharrem Ibrahimi dërgohet në Murska Sobota dhe Shëntil, ku i kurdiset një pritë, në të cilën plagoset më datën 28 Qershor 1991. Sllovenët i afrojnë dezertim , por për shkak të sigurisë së ushtarëve të tjerë shqiptarë, nuk pranoi që të dezertoi .

Pas shërimit , më 1992 vazhdon në Trebinje e mandej transferohet me shërbim në Mitrovicën e Kosovës.

Muharremi, i pa kënaqur me padrejtësitë ndaj shqiptarëve , vendosë që ta braktisë Armatën , por me insistimin e aktivistëve lokal të atëhershëm : Halit Zymberit dhe Nazmi Musës , vazhdon punën me shumë vështirësi. Në Mitrovicë, ishte i përcjellë dhe i provokuar nga kolegët dhe ushtarët.

Më 1997, transferohet në Ferizaj, ku e merr gradën ushtarake “Major”.

Me fillimin e luftës në Drenicë, ai shprehë gatishmërinë që të kyçet në luftë , por udhëzohet që për shkak të nevojave të atëhershme , të qëndrojë deri sa është e mundur . Përmes shokëve shumë të besueshëm : Halit Zymberit e Hasan Agushit, Zonës Operative të Nerodimjes i jepte informatat për kazermën e Ferizajt , pozitat, planet, potencialin ushtarak, armatimin etj.

Detyra e tij ishte që të alarmonte në rast nevoje përmes një lidhje shumë sekrete , të cilët ishin të gatshëm edhe ta evakuonin në një vend të caktuar.

Më 3 Qershor, i jepet urdhri që të shkojë në luftë kundër shqiptarëve!

Muharremi, këtë e refuzon kategorikisht , me arsyetimin se duhej ta shëronte djalin e sëmurë !

Me mbarimin e shërimit të djalit të vogël, gruan dhe dy fëmijët e tij i dërgon në Turqi . Gruan e porositi që të kujdeset për fëmijët, me që edhe ajo e dinte për qëllimet e tija !

Më 25 Mars 1999, njoftohet se ka ardhur koha që të shkojë në luftë, në radhë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.

Në radhët e UÇK-së, përmes Elhami Bajramit, kyçet bashkë me shokët: Afrim Myrtaj, Rexhep Jahiun, Bekim Murtezin, Sami Ahmetin dhe të tjerë.

Si ushtarak profesionist , punon në stërvitjen e ushtarëve të rinj dhe ngritjen e moralit të ushtarëve, ku u emërua Shef i Shtabit të Zonës

.Ofensiva e 15 Prillit, të vitit 1999, në Malësinë e Zhegocit, i detyron që të tërhiqen në fshatin Marec , ku edhe aty ballafaqohen me një sulm tjetër masiv të makinerisë ushtarako – policore serbe .

Në vijën e parë të frontit , qëllohet nga një granatë , ku merr lëndime në këmbë dhe në shpatull . Plagët ishin të mëdha dhe gjakderdhja e paevitueshme në mungesë të mjekimit adekuat .

Bashkëluftëtari i tij, Nehat Ibrahimi rrëfen për trimërinë e Muharremit , kur edhe pse i plagosur rënd, iu jepte kurajë bashkëluftëtarëve, duke iu thënë:”Mos e lëshoni vijën e frontit! S’ka çka të na bëjë shkau!”... dhe këndonte:



“Ani , mori Nuse –

Nusja e Lirisë,

Me kurorë fituese

N’ troje t’ Dardanisë!”...



Shokët, ia japin ndihmën e parë dhe largohen. Të plagosur rënd e gjen Basri Canolli – “Shpendi” (gjithashtu dëshmor i kombit) i cili e merr dhe e strehon tek familja e tij.

Pas dy ditëve të plagëve, më 21 Prill 1999, në odën e Halil Canollit, në fshatin Marec, ndërron jetë dhe varroset në afërsi të varrezave të vjetra të kësaj familjeje . Prej atje , më 19 Shtator 1999, eshtrat e tij barten dhe rivarrosën në Varrezat e Dëshmorëve në Gjilan.

I lehtë i qoftë dheu i Kosovës !



Tretmani i familjes së dëshmorit



Pas rënies së dëshmorit Muharrem Ibrahimi – Majori , në altarin e lirisë, bashkëshortja e tij Mebusane Ibrahimi, sëmuret rënd dhe pas gjashtë muajve të qëndrimit në spital, edhe ajo vdes .

Dy fëmijët e tyre: Florenti dhe Ariani , ngelën pa të dy prindërit, nën mëshirën e Zotit dhe përkujdesjen e xhaxhallarëve të tyre.

Tani , djali i madh – Florenti, është i punësuar në Bankën e Mikrobiznesit “Finca” , kurse djali i dytë – Ariani, tani jeton në Zvicër.

Përkujdesja institucionale , ndaj familjes së dëshmorit , e në veçanti ndaj fëmijëve bonjakë , asnjëherë nuk ka qenë në nivelin e duhur dhe të merituar . Përjashtim bënë vetëm Shoqata “Miqtë e TMK-së”, e cila në formë burse e ka ndihmuar në studime Florentin, me nga 50 Euro në muaj, gjithashtu ka gëzuar përkrahjen dhe ndihmat individuale nga njerëz dashamirës dhe përkrahës të çlirimtarëve.

Familja e dëshmorit Muharrem Ibrahimi , nuk është e kënaqur me përkujdesjen e institucioneve tona . As njëherë deri më sot, për emrin dhe veprën e këtij dëshmori nuk është organizuar ndonjë manifestim përkujtimor në formë institucionale ! Kjo vërtetë është më se brengosëse !

Për ta nderuar veprën dhe emrin e Muharrem Ibrahimit , deri më tash, është emërtuar vetëm një rrugë në Lagjën “Dardania I” të Gjilanit. Megjithatë, kjo nuk mjafton, nga se deri më tash, askujt nuk i shkoi ndër mend , që t’ ia ngritë së pakut një bust, apo lapidar përkujtimor?!

Guximi, sakrifica, heroizmi dhe vetëflijimi i Muharremit, për çështjen madhore kombëtare, deri më sot nuk u morën në konsideratë serioze dhe Muharremi dalë ngadalë po harrohet dhe po anashkalohet !?

Sivjet, në 10 – vjetorin e rënies , familjarët e këtij dëshmori, nuk mendojnë se do të ndërmerret asgjë serioze në baza institucionale, për nderimin dhe përkujtimin e këtij heroi të kombit!

Për dëshmorin e kombit Major Muharrem Ibrahimin, ashtu si edhe për të gjithë dëshmorët tjerë, u thurën dhe u kënduan me afshin e shpirtit , shumë këngë të bukura popullore.

Ja se si e përkujton përmes vargjeve dhe tingujve të këngës, këtë dëshmorë, autori i këtij shkrimi dhe kantautori Demir Krasniqi:





KËNGË PËR DËSHMORIN MUHARREM IBRAHIMI



Këndim:



Te varri i dëshmorit ,

Se ç’ më zgjoi kujtimi –

T’ i këndoj Majorit

Muharrem Ibrahimi !



Kur doli prej oborrit –

Nënën përqafoi ...

Muharrem majori –

Krushk lirie shkoi .



Recitim:



-Mos u mërzit , nënë,

A kaq shpejt harrove?

Gji kur më ke dhënë –

A e di si m’ urove?...



Ninullën e parë ,

Ti, kur ma këndove:

“M’ u bëfsh luftëtarë ,

M’ u bëfsh trim Kosove !...”



Këndim:



Para se të niset

Se ç’ foli ai burrë:

“Do të shkoj ku vdiset –

Për t’ mos vdekur kurrë”!



Po më thërret Atdheu,

Malet me dasmorë,

Për t’ ia sjellë një nuse

Me lule kurorë !...



Recitim:



-Nusja jonë ka pritur

100 vjet robëri,

Ka emër të bukur ,

E thërrasim :LIRI !







Këtë NUSE TË SHENJTË

Për t’ a sjellë n’ konak ;

Ka një çmim të shtrenjtë -

Duhet derdhur gjak!...



Këndim:



Krenohej Mareci,

Zllashi e Mramori...

Gjithandej ku eci

Muharrem Majori !...



Mbi gjoks të tribunit –

Një granatë nga mali...

Deri n’ frymë të fundit,

Këngën kurrë s’ e ndali!...



Recitim:



Emri i luftëtarit

Do t’ jetojë përherë –

N’ mes të lapidarit ,

N’ bronz e në mermer...



N’ sheshe, në qytete ,

N’ fusha , n’ male t’ larta –

Ai, jeton i freskët

Me shkronja të arta !



Këndim:



Shokët duke i trimëruar

Me plagët e kuqe,

Ra duke kënduar:

“ANI , MORI NUSE”...



“ANI , MORI NUSE –

NUSJA E LIRISË ,

ME KURORË FITUESE

N’ TROJE T’ DARDANISË”!...











Recitim:



Veprat do t’ kujtohen

N’ tela t’ çiftelisë;

Aty, ku këndohen

Këngë të burrërisë !



Ta shohim portretin

N’ faqe t’ historisë;

Kujtimet nuk tresin

Për trima të LAVDISË!...



Këndim:



N’ rreshtin e dasmorëve

Ty, të shoh, or trim,

N’ Alenë e dëshmorëve

Ku prehesh n’ amshim !



Pra, Ti nuk ke vdekur,

O, trimi i rrallë!

Ishe i paepur –

Je legjendë e gjallë!



Kënga bëhet edhe më e fuqishme dhe më emocionuese, sidomos në rastet kur ajo shpërthen mu si vullkani, nga shpirti, fryma dhe goja e vëllait të dëshmorit.

Të shikojmë në vazhdim se si e përjetoi rënien e vëllait – dëshmorë, kantautori Naser Ibrahimi, me rastin e vizitës së tij të parë në vendin ku ra Muharrem Ibrahimi, në lagjen Gërbeshi të fshatit Marec:



TRIMI



Një ditë shkova në Marec,

Në atë mal të madh,

Me e pa vendin ku luftuan trimat,

Vëllai im ku ra ?!



Pyeta malin, pyeta lisat –

A e keni pa?

Mu afrua një Shpend Mareci –

Mallëngjyeshëm më tha:



“E kam njohtë një Major trimin –

Muharrem Ibrahimin,

Ish fisnik zemërluan ,

I thoshin “Bajram”!



I madh është Mareci,

I madh je edhe Ti,

Gjaku Yt, u bëftë dritë,

Dritë për liri !



E kalova tërë Marecin,

Gjithë atje më thanë :

“Shumë trima këtu kanë ra ,

Por gjithmonë do t’ jenë gjallë!”



Pyeta malin, pyeta lisat –

A e kanë pa vëllain tim?

Mu bë sikur mali foli

E m’ tha me krenari:



“E kem njohtë një Major trimin -

Muharrem Ibrahimin,

Ish fisnik zemërluan,

Lum Kosova që e ka !



I madh është Mareci,

Të mëdhenj t’ gjithë Ju jeni,

Gjaku i Juaj u bëftë dritë,

Dritë për liri!





Gjilan, më 21 Prill 2009. Demir Demir KRASNIQI

RA DUKE I KËNDUAR NUSES SË LIRISË

Aktuale
Ve
* RA DUKE I KËNDUAR NUSES SË LIRISË - Major Muharr

* RA DUKE I KËNDUAR NUSES SË LIRISË - Major Muharrem Ibrahimi
*

"

Në 10 – vjetorin e rënies së dëshmorit të kombit, Major Muharrem Ibrahimi (02.08.1959 – 21.04.1999)



RA DUKE I KËNDUAR NUSES SË LIRISË



Pikërisht, në 10 – vjetorin e rënies së dëshmorit të kombit, majorit Muharem Ibrahimi, i njohur me nofkën luftarake “Major Bajrami”, më 21 Prill 2009, në sallën e Teatrit të Qytetit të Gjilanit, u mbajt një Akademi Përkujtimore, kushtuar jetës dhe veprës së këtij dëshmori.

Në këtë Akademi Përkujtimore, pos familjarëve të dëshmorit Muharrem Ibrahimi, ishin të pranishëm shumë përfaqësues të familjeve tjera të dëshmorëve të Luftës së UÇK-së, shumë bashkëluftëtarë të gjallë të dëshmorit, shoqatat e dala nga Lufta e UÇK-së, ish komandantët e Zonës Operative të Karadakut, zyrtarët më të lartë komunal, përfaqësuesit e Policisë së Kosovës dhe shumë mysafirë gjithandej Kosovës.

Programi përkujtimor i kësaj Akademie, filloi me intonimin e Himnit të Flamurit Kombëtar, pas të cilit me një minutë heshtje iu bë nderimi meritor të gjithë dëshmorëve të kombit , të rënë për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës.

Disa shpalime biografike rreth jetës dhe veprës së dëshmorit të kombit, Major Muharrem Ibrahimi, i bëri moderatorja e kësaj Akademie, zonjusha Kaqusha Kamberi.

Me një Fjalë rasti, në përkujtim të dëshmorit, të pranishmit i përshëndeti Kryetari i Komunës së Gjilanit, z. Qemajl Mustafa, ndërsa me disa fjalime përkujtuese , pas tij , u ngjitën në foltore: Ahmet Asufi – “Rexha”, ish Komandant i Zonës Operative të Karadakut, Shemsi Syla – “Shaqa”, ish Zv.Komandant i ZOK-ut dhe Ahmet Daku, Kryetar i OVL të UÇK-së, në Gjilan.

Në pjesën artistike të kësaj Akademie Përkujtimore, mbesa e dëshmorit – Arta Ibrahimi, deklamoi poezinë përkushtimore me titull:”Axhit tim”, pas të cilës u këndua një këngë kushtuar këtij dëshmori, nga kantautori Demir Krasniqi dhe në pjesën përmbyllëse të programit, u shfaq një film dokumentar kushtuar aktiviteteve luftarake të këtij dëshmori.

Pas përfundimit të Akademisë Përkujtimore, familjarët e dëshmorit, vunë kurora lulesh të freskëta në Varrezat e Dëshmorëve në Gjilan dhe tek Lapidari i Dëshmorëve në lagjen e Bullajve të Marecit.



Pak biografi për dëshmorin e kombit, Major Muharrme Ibrahimin



Muharrem Ibrahimi, u lind në Gjilan, në një familje 9 anëtarëshe qytetare , prej nënës Xhemile dhe babait Raifit, familje kjo që ka prejardhjen prej fshatit Ivajë të Rrethit të Leskocit, e cila ishte shpërngulur me dhunë qysh në vitin 1878.

Shkollimin fillor dhe të mesëm i kreu në vendlindje – Gjilan.

Qysh si fëmijë , ëndërronte që të bëhej ushtarak. Babai i tij Raifi, duke e parë dëshirën e tij të madhe dhe i vetëdijshëm se edhe shqiptarëve iu nevojiten ushtarakët , e dërgoi në Akademinë Ushtarake, dega e Këmbësorisë , të cilën me sukses e kreu në Beograd dhe në Sarajevë.

Atë botë , ishte nder që një shqiptar të bëhej oficer i Armatës, sepse ishin shumë të rrallë të rinjtë që përcaktoheshin për studimin e artit ushtarak.

Karrierën e tij prej ushtaraku e filloi në Maribor të Sllovenisë. Ishte shumë i dëshiruar dhe i respektuar nga ushtarët shqiptarë që e kryenin shërbimin ushtarak atje.

Muharremi, vazhdimisht i këshillonte që të mos bien nën provokime dhe iu ndihmont, Ishte shumë i adhuruar edhe prej qytetarëve shqiptarë që punonin dhe jetonin atje, për çka ishte vazhdimisht edhe nën përcjellje të Sigurimit Ushtarak.

Me fillimin e shpartallimit të ish – Jugosllavisë dhe fillimin e luftës në Slloveni, Muharrem Ibrahimi dërgohet në Murska Sobota dhe Shëntil, ku i kurdiset një pritë, në të cilën plagoset më datën 28 Qershor 1991. Sllovenët i afrojnë dezertim , por për shkak të sigurisë së ushtarëve të tjerë shqiptarë, nuk pranoi që të dezertoi .

Pas shërimit , më 1992 vazhdon në Trebinje e mandej transferohet me shërbim në Mitrovicën e Kosovës.

Muharremi, i pa kënaqur me padrejtësitë ndaj shqiptarëve , vendosë që ta braktisë Armatën , por me insistimin e aktivistëve lokal të atëhershëm : Halit Zymberit dhe Nazmi Musës , vazhdon punën me shumë vështirësi. Në Mitrovicë, ishte i përcjellë dhe i provokuar nga kolegët dhe ushtarët.

Më 1997, transferohet në Ferizaj, ku e merr gradën ushtarake “Major”.

Me fillimin e luftës në Drenicë, ai shprehë gatishmërinë që të kyçet në luftë , por udhëzohet që për shkak të nevojave të atëhershme , të qëndrojë deri sa është e mundur . Përmes shokëve shumë të besueshëm : Halit Zymberit e Hasan Agushit, Zonës Operative të Nerodimjes i jepte informatat për kazermën e Ferizajt , pozitat, planet, potencialin ushtarak, armatimin etj.

Detyra e tij ishte që të alarmonte në rast nevoje përmes një lidhje shumë sekrete , të cilët ishin të gatshëm edhe ta evakuonin në një vend të caktuar.

Më 3 Qershor, i jepet urdhri që të shkojë në luftë kundër shqiptarëve!

Muharremi, këtë e refuzon kategorikisht , me arsyetimin se duhej ta shëronte djalin e sëmurë !

Me mbarimin e shërimit të djalit të vogël, gruan dhe dy fëmijët e tij i dërgon në Turqi . Gruan e porositi që të kujdeset për fëmijët, me që edhe ajo e dinte për qëllimet e tija !

Më 25 Mars 1999, njoftohet se ka ardhur koha që të shkojë në luftë, në radhë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.

Në radhët e UÇK-së, përmes Elhami Bajramit, kyçet bashkë me shokët: Afrim Myrtaj, Rexhep Jahiun, Bekim Murtezin, Sami Ahmetin dhe të tjerë.

Si ushtarak profesionist , punon në stërvitjen e ushtarëve të rinj dhe ngritjen e moralit të ushtarëve, ku u emërua Shef i Shtabit të Zonës

.Ofensiva e 15 Prillit, të vitit 1999, në Malësinë e Zhegocit, i detyron që të tërhiqen në fshatin Marec , ku edhe aty ballafaqohen me një sulm tjetër masiv të makinerisë ushtarako – policore serbe .

Në vijën e parë të frontit , qëllohet nga një granatë , ku merr lëndime në këmbë dhe në shpatull . Plagët ishin të mëdha dhe gjakderdhja e paevitueshme në mungesë të mjekimit adekuat .

Bashkëluftëtari i tij, Nehat Ibrahimi rrëfen për trimërinë e Muharremit , kur edhe pse i plagosur rënd, iu jepte kurajë bashkëluftëtarëve, duke iu thënë:”Mos e lëshoni vijën e frontit! S’ka çka të na bëjë shkau!”... dhe këndonte:



“Ani , mori Nuse –

Nusja e Lirisë,

Me kurorë fituese

N’ troje t’ Dardanisë!”...



Shokët, ia japin ndihmën e parë dhe largohen. Të plagosur rënd e gjen Basri Canolli – “Shpendi” (gjithashtu dëshmor i kombit) i cili e merr dhe e strehon tek familja e tij.

Pas dy ditëve të plagëve, më 21 Prill 1999, në odën e Halil Canollit, në fshatin Marec, ndërron jetë dhe varroset në afërsi të varrezave të vjetra të kësaj familjeje . Prej atje , më 19 Shtator 1999, eshtrat e tij barten dhe rivarrosën në Varrezat e Dëshmorëve në Gjilan.

I lehtë i qoftë dheu i Kosovës !



Tretmani i familjes së dëshmorit



Pas rënies së dëshmorit Muharrem Ibrahimi – Majori , në altarin e lirisë, bashkëshortja e tij Mebusane Ibrahimi, sëmuret rënd dhe pas gjashtë muajve të qëndrimit në spital, edhe ajo vdes .

Dy fëmijët e tyre: Florenti dhe Ariani , ngelën pa të dy prindërit, nën mëshirën e Zotit dhe përkujdesjen e xhaxhallarëve të tyre.

Tani , djali i madh – Florenti, është i punësuar në Bankën e Mikrobiznesit “Finca” , kurse djali i dytë – Ariani, tani jeton në Zvicër.

Përkujdesja institucionale , ndaj familjes së dëshmorit , e në veçanti ndaj fëmijëve bonjakë , asnjëherë nuk ka qenë në nivelin e duhur dhe të merituar . Përjashtim bënë vetëm Shoqata “Miqtë e TMK-së”, e cila në formë burse e ka ndihmuar në studime Florentin, me nga 50 Euro në muaj, gjithashtu ka gëzuar përkrahjen dhe ndihmat individuale nga njerëz dashamirës dhe përkrahës të çlirimtarëve.

Familja e dëshmorit Muharrem Ibrahimi , nuk është e kënaqur me përkujdesjen e institucioneve tona . As njëherë deri më sot, për emrin dhe veprën e këtij dëshmori nuk është organizuar ndonjë manifestim përkujtimor në formë institucionale ! Kjo vërtetë është më se brengosëse !

Për ta nderuar veprën dhe emrin e Muharrem Ibrahimit , deri më tash, është emërtuar vetëm një rrugë në Lagjën “Dardania I” të Gjilanit. Megjithatë, kjo nuk mjafton, nga se deri më tash, askujt nuk i shkoi ndër mend , që t’ ia ngritë së pakut një bust, apo lapidar përkujtimor?!

Guximi, sakrifica, heroizmi dhe vetëflijimi i Muharremit, për çështjen madhore kombëtare, deri më sot nuk u morën në konsideratë serioze dhe Muharremi dalë ngadalë po harrohet dhe po anashkalohet !?

Sivjet, në 10 – vjetorin e rënies , familjarët e këtij dëshmori, nuk mendojnë se do të ndërmerret asgjë serioze në baza institucionale, për nderimin dhe përkujtimin e këtij heroi të kombit!

Për dëshmorin e kombit Major Muharrem Ibrahimin, ashtu si edhe për të gjithë dëshmorët tjerë, u thurën dhe u kënduan me afshin e shpirtit , shumë këngë të bukura popullore.

Ja se si e përkujton përmes vargjeve dhe tingujve të këngës, këtë dëshmorë, autori i këtij shkrimi dhe kantautori Demir Krasniqi:





KËNGË PËR DËSHMORIN MUHARREM IBRAHIMI



Këndim:



Te varri i dëshmorit ,

Se ç’ më zgjoi kujtimi –

T’ i këndoj Majorit

Muharrem Ibrahimi !



Kur doli prej oborrit –

Nënën përqafoi ...

Muharrem majori –

Krushk lirie shkoi .



Recitim:



-Mos u mërzit , nënë,

A kaq shpejt harrove?

Gji kur më ke dhënë –

A e di si m’ urove?...



Ninullën e parë ,

Ti, kur ma këndove:

“M’ u bëfsh luftëtarë ,

M’ u bëfsh trim Kosove !...”



Këndim:



Para se të niset

Se ç’ foli ai burrë:

“Do të shkoj ku vdiset –

Për t’ mos vdekur kurrë”!



Po më thërret Atdheu,

Malet me dasmorë,

Për t’ ia sjellë një nuse

Me lule kurorë !...



Recitim:



-Nusja jonë ka pritur

100 vjet robëri,

Ka emër të bukur ,

E thërrasim :LIRI !







Këtë NUSE TË SHENJTË

Për t’ a sjellë n’ konak ;

Ka një çmim të shtrenjtë -

Duhet derdhur gjak!...



Këndim:



Krenohej Mareci,

Zllashi e Mramori...

Gjithandej ku eci

Muharrem Majori !...



Mbi gjoks të tribunit –

Një granatë nga mali...

Deri n’ frymë të fundit,

Këngën kurrë s’ e ndali!...



Recitim:



Emri i luftëtarit

Do t’ jetojë përherë –

N’ mes të lapidarit ,

N’ bronz e në mermer...



N’ sheshe, në qytete ,

N’ fusha , n’ male t’ larta –

Ai, jeton i freskët

Me shkronja të arta !



Këndim:



Shokët duke i trimëruar

Me plagët e kuqe,

Ra duke kënduar:

“ANI , MORI NUSE”...



“ANI , MORI NUSE –

NUSJA E LIRISË ,

ME KURORË FITUESE

N’ TROJE T’ DARDANISË”!...











Recitim:



Veprat do t’ kujtohen

N’ tela t’ çiftelisë;

Aty, ku këndohen

Këngë të burrërisë !



Ta shohim portretin

N’ faqe t’ historisë;

Kujtimet nuk tresin

Për trima të LAVDISË!...



Këndim:



N’ rreshtin e dasmorëve

Ty, të shoh, or trim,

N’ Alenë e dëshmorëve

Ku prehesh n’ amshim !



Pra, Ti nuk ke vdekur,

O, trimi i rrallë!

Ishe i paepur –

Je legjendë e gjallë!



Kënga bëhet edhe më e fuqishme dhe më emocionuese, sidomos në rastet kur ajo shpërthen mu si vullkani, nga shpirti, fryma dhe goja e vëllait të dëshmorit.

Të shikojmë në vazhdim se si e përjetoi rënien e vëllait – dëshmorë, kantautori Naser Ibrahimi, me rastin e vizitës së tij të parë në vendin ku ra Muharrem Ibrahimi, në lagjen Gërbeshi të fshatit Marec:



TRIMI



Një ditë shkova në Marec,

Në atë mal të madh,

Me e pa vendin ku luftuan trimat,

Vëllai im ku ra ?!



Pyeta malin, pyeta lisat –

A e keni pa?

Mu afrua një Shpend Mareci –

Mallëngjyeshëm më tha:



“E kam njohtë një Major trimin –

Muharrem Ibrahimin,

Ish fisnik zemërluan ,

I thoshin “Bajram”!



I madh është Mareci,

I madh je edhe Ti,

Gjaku Yt, u bëftë dritë,

Dritë për liri !



E kalova tërë Marecin,

Gjithë atje më thanë :

“Shumë trima këtu kanë ra ,

Por gjithmonë do t’ jenë gjallë!”



Pyeta malin, pyeta lisat –

A e kanë pa vëllain tim?

Mu bë sikur mali foli

E m’ tha me krenari:



“E kem njohtë një Major trimin -

Muharrem Ibrahimin,

Ish fisnik zemërluan,

Lum Kosova që e ka !



I madh është Mareci,

Të mëdhenj t’ gjithë Ju jeni,

Gjaku i Juaj u bëftë dritë,

Dritë për liri!





Gjilan, më 21 Prill 2009. DEMIR Demir KRASNIQI

NJE PUNE E MIRE QE NA GEZON TE GJITHEVE

maxhun smajli


Maxhun Smajli

NJË PUNË E MIRË QË NA GËZON TË GJITHËVE

(„E Djathta Shqiptare në mbrojtje të Shqipërisë Etnike”, pjesa e I-rë)

Libri “ E Djathta Shqiptare në mbrojtje të Shqipërisë Etnike”, pjesa e I-rë, në brendinë e vetë përmbanë materiale, kumtesa dhe recensione të prezentuara në Akademinë për të Djathtën Shqiptare, me 12 dhe 13 qershor të vitit 2004 në Hamburg të Gjermanisë, me moton: “Atdheu mbi të gjitha”.

Libri përbëhet nga katër pjesë:

- pjesa e parë, faqe 13 - 285, përfshihen materialet dhe kumtesat e 21 autorëve;

- pjesa e dytë, faqe 289 - 328, përfshihen recensionet e 6 librave;

- pjesa e tretë, faqe 331 - 337, faksimile gazetash për jehonën e Akademisë dhe

- pjesën e katërt, faqe 341 e deri në faqën 356, prezentohen fotografitë e 32 luftetarëve për Shqipërinë Etnike.

Ky libër i ngjanë një lapidari të ngritur në kujtim të të gjithë atyre që ranë për një ideal, bashkimin e trojeve shqiptare dhe popullit shqiptar në përgjithësi.

Këtu nuk ka simbolizma e metaforizma, por një realitet i thënë dhe i shkruar me një përgjegjësi të lartë dhe në mënyrë profesionale, ku fuqia dhe ngjyrat e shtjellimit të temave, i mbajnë lartë emrat e autorëve.

Të ndërlidhura e mira dhe e keqja, fitorja dhe humbja, që janë të domosdoshme për t’u njohur në të gjitha kohërat, paraqesin faktin se, kemi të bëjë me njerëz të pjekur dhe të rysur që u ngritën bashkë me historinë.

Më të filluar së lexuari shënimin hyrës “E Djathta Shqiptare në mbrojtje të Shqipërisë Etnike”, shkruar nga Nue Oroshi, lexuesi do të verej shpirtin e një historiani të orientuar drejt ndriqimit të një realiteti historik, që për gjashtë dekada u ndalua, e u harrua qellimisht.

Në të njëjtën kohë, vërehet edhe guximi prej një intelektuali patriot, që të marrë iniciativë për të bartur nga një periudhë e largët në të sotmën, që për nga natyra nuk ndryshojnë mes veti, heronjët e një kohe tjetër.

Shqetësimi i Nue Oroshit për lënie në harresë pishtarët që udhëtuan nëpër errësirën e jetës së popullit shqiptar, tërhoqi vëmendjet e shumë historianëve, veprimtarëve dhe atdhetarëve të çështjes kombëtare.

Brenda kopertinave të këti libri, të bashkuar si shpirti e zemra, na bien në sy 567 emra atdhetarësh, bijë të një populli të shtypur, në zemrat e të cilëve qenë zgjuar idealet e larta të mbjella që nga kohërat antike. Pjesmarrës aktiv në të gjitha ngjarjet me synime revolucionare që nga moshat e hershme e gjerë në ditët e vdekjes. Gjithmonë të gatshëm për t’u përleshur me armiqtë e popullit të tyre.

Emrat e tyre përmendën me krenari, si njerëz luftëtarë por edhe krijues. Në vargjet e Ernest Koliqit, “Kënga e Kapedan Markut”, faqe 10, ku thuhet:

Fjalën e fundit, që më za t’thekun

La Kapedani para se me dekun:

* * * *
* t’mirën e t’keqen dava me Mirditas,

vuajta me ta, dhe vdiqa kur erdh dita

e Derën e Kanunit s’ta korita.

Lexuesit vetvetiu do t’i shfaqet metafora - „ e njeriut - guri“, i cili është në gjëndje t’i mposhtë në mënyrë stoike të gjitha vështirësitë në mbrojtje të burrërisë dhe identitetit të luftetarit shqiptar.

Ndërsa, në letrën e Marie Shllakut, derguar trimit të Drenicës, komandant Shaban Polluzhës, për pajtim me toger Mehmet Gradicën, që lexuesi do ta gjejë në punimin e Tomë Mrijajt, “Marie Shllaku, bijë e Shkodrës, martire e Kosovës”, faqe 102-124, tek thënja:“…, kam ardhur në Kosovë që të bëhem Kurban i këtij populli dhe i kësaj toke të bekuar,…”, vërehet qartë se logjika e ndarjës mes gjinisë dhe fesë nuk ekziston.

Ajo, edhepse e re në mesin e të moshuarve, femër në mesin e burrave dhe e krishterë në mesin e muslimanëve, merr guximin kombëtar kur thotë: “…, simbas Kanunit të shqiptarisë. Unë nuk dalë e gjallë prej kësaj ode, pa e plotësuar një dëshirë të madhe”. “…,thirre Mehmet Gradicën e merruni vesh mes vedit, pajtohuni”.

Thirrje kjo që merr përgjigje pozitive nga trimi i Drenicës, komandanti Shaban Polluzha, i cili duke i dëshiruar mirëseardhje Mehmet Gradicës, e mbanë lartë kontributin dhe autoritetin e vajzës shkodrane, ku thotë: “Të kam thirrë për hatër të kësaj bije, që është një Shotë e Skodrës, që të vijsh këtu e të besatohemi, siç besatoheshin burrat e dheut shekuj më rradhë. Të pajtohemi ndërmjet vedit e të luftojmë deri në vdekje bashkë si dy vëllezër…”. Pra, këtu shfaqet raporti midis arsyes dhe ndjenjës morale, që në esencë të gjitha ngjarjet përmblidhen tek problemi moral e kombëtar i asaj kohe.

Ngjarjet zhvillohen në 234 vendbanime të 29 krahinave shqiptare, duke u nisur nga Çamëria, Ilirida, Kosova Lindore, Sangjaku, Hoti, Gruda, Drenica, Dukagjini e deri tek bjeshkët e larta ku preket qielli në Malësinë e Madhe.

Të dhënat që sjellë ky libër u përgjigjen kryesisht vitëve 1943 / ’47, kur kandilat e gjakut të shqiptarit u shndërruan në pishtarë nën flamurin dhe hartën e Shqipërisë Etnike. Sistemi komunist shqiptar në bashkëpunim me forcat ushtarake të Malit të Zi, Serbisë dhe Maqedonisë përdoren të gjitha metodat për ta shuar gjeneratën diellore të asaj kohe.

Disa prej tyre vdiqën në vuajtje të denimëve, disa i mbytën nën torturë, disa u pushkatuan e disa të tjerë u detyruan të arratisen jashtë Atdheut, shumica prej të cilëve vdiqen me mallin për Atdhe.

Sipas të dhënave që na ofron ky libër, gjatë kësaj periudhe janë pushkatuar 84 luftetarë shqiptarë, ndërsa, 43 të tjerë janë mbytur nën torturë gjatë hetuesisë. Në përleshje me forcat armike janë vrarë 92 luftetarë shqiptarë, ndërsa 5 të tjerë, të plagosur, për të mos rënë të gjallë në duart e armikut kanë bërë vetëvrasje.

39 shqiptarë u denuan me 1607 vjet burg. Vetëm regjimi komunist shqiptar, për 19 atdhetarë shqiptarë ua shqiptoi denimin prej 943 vjetësh, prej tyre dy shqiptarëve nga Kosova, Rexhë Ulajt me 27 vjet dhe Aziz Zhilivoda me 10 vjet burg. Ndërsa dy të arrestuar nga shteti shqiptar, Fuat Dibra dhe Bedri Pejani u janë dorëzuar autoriteteve jugosllave, të cilët i kanë pushkatuar menjëherë.

Koha e lindjës së tyre përfshinë periudhën mes vitëve 1871- 1925. Mosha mesatare e vdekjës së tyre është 43 vjeçare. Shumë prej tyre u vranë e u zhduken për të mos iu ditur varri edhe në ditët e sotme.



Fatet e kryqëzuara të shqiptarëve nëpër histori

Idriz Lamaj, „Tue kujtue Xhafer Devën“, në faqet 48-57, sjell për lexuesit, disa nga karakteristikat përsonale të tij, me theks të veçantë tek tiparet që ndertojnë njeriun, siç e quan autori „Biblik“

Nue Oroshi, në faqet 58-68, sjell të dhëna për udhëheqësin e luftës për Shqipërinë Etnie, Kapedan dr. Mark Gjon Markun. Fillimisht autori bën një përshkrim gjeneologjik 500 vjeçar, duke filluar nga Pal Dukagjini e deri tek Kapedan Dr. Mark Gjon Marku, për të vazhduar me jetën dhe veprën atdhetare te Kapedan Markut.

Ndërsa, nga faqja 85-101, „Mbi qendrimin atdhetar e politik të Ernest Koliqit, Prof.Dr. Romeo Gurakuqi përçëndrohet në tri çështjet madhore të shkrimtarit dhe atdhetarit shkodran: 1. botkuptimi, formimi dhe pikpamjet politike, 2. Koliqi Minister i Arsimit dhe 3. Koliqi dhe kontributi i tij pas luftës së dytë botërore.

Fadil Geci, përmes punimit të tij «Lufta e Drenicës, vazhdimësi e aspiratave çlirimtare shekullore dhe frymëzim për brezat e ardhshëm, udhërrefyes i luftës çlirimtare të vitëve 1998-2001 », faqe 125-131, krijon një urë lidhëse mes heronjëve te kohës së vjetër dhe lindjën e heronjëve në kohën e re.

Petrit Palushi, duke folur për figurën e Muharrem Bajraktarit, në punimin e tij «Refuzimi dhe reagimi ndaj diktaturës komuniste», faqe 132 -142, sjell fakte mbi kundërshtimin e komunizmit dhe përpjekjet e Muharrem Bajraktarit për t’i kthyer shqiptarët drejt Perëndimit.

Në faqet, 153-167, Franë Camaj, flet për kreshnikun e malëve Prekë Calin, të cilin si një lis të gjatë, në moshën 72 vjeçare e shtrijnë për tokë komunistët shqiptarë nën drejtimin e Mehmet Shehut. Autori, duke i ofruar lexuesit fakte historike për luftën e malsorëve tek shpella e Terrtashitës, sot Shpella e Prekë Calit, përmbi Vukël, pasqyron realitetin e një shfrenimi barbarë ideologjik karshi kombëtares, deri edhe në përllosje të Nderit dhe Besës shqiptare. Shih këtu të ndihmuar edhe nga serbët dhe malaziasit.

Në këtë libër nuk mungon as vizioni humanitar i klerit katolik shqiptar. Përmes botkuptimit filozofik pasqyrohet rruga e vetëflijimit për popull e At Anton Harapit. Ai, duke ecur nëpër fshatrat e thella malore të Malësisë së Madhe, përpiqet t’i sheroj malësorët nga kolera, sëmundje kjo që kishte përpirë miliona njerëz nëpër botë. Klajd Kapinova, në temën e tij «I harruari i paharrueshëm At Anton Harapi, martir i fesë dhe i shqiptarizmës se kulluar », faqe 228-267, sjell për lexuesit të dhëna të shumta për punën e tij të madhe në interes të atdheut dhe popullit të tij, i cili dënohet me vdekje nga pushteti komunst shqiptar.

Ibrahim Metaj, « Luftetarët e Shqipërisë Etnike në Istog e rrethinë », faqe 279-285, sjell emra luftëtarësh që punuan për bashkimin e trojeve shqiptare në rrethinën e Istogut, siç janë Col Bajraktari, Bajram e Bardh Gashi, Ramë Alia, Ahmet e Ibrahim Shatri etj.

Ky libër sjell edhe materiale, kumtesa dhe recensione tjera të shumta për atdhetarët dhe përpjekjet e tyre për bashkimin e trojeve shqiptare. Për shperthimin e tyre në sketërrin e shtypjes, ku shihet qartë se si digjen flakë shtyllat e vdekjës. Andaj, ky libër e meriton të lexohet me vemendje.


o Në vend të mesazhit
o Për ne dhe brezat që vijnë duhet gdhendur aq shumë sa të dalin shkëndijat prej guri, që t’i ndriqohet rruga të vertetës historike.

Mos u ndalni, por ngadhnjeni mbi pengesat për t’i sjellur në jetë pishtarët e kombit. Gjurmoni me interes edhe zbrastësitë e dhembshme që populli ynë i ka përjetuar me shpirtin e vet. Të eksplodoj sëmundja e urrejtjës dhe e keqja për t’i sheruar shpirtërat e vuajtur të popullit tonë.

Kjo është pjesë e jona dhe ne jemi të pranishëm në te, me ëndërrën dhe realitetin jetësor.

Prandaj duke iu uruar suksese presim nga ju vepra të reja

poezi-Shaban Cakolli

Sa të dua Kosovë
edhe pse na ndanë
kjo largësi
sikur të bëhesha Shqiponjë
në çerdhe tjetër s´ishahy.

Je për mua vend i dashur
tjetër në botë nuk kam pëlqyar
nën një shkurre,isha përplasur
shpirtin tim për të ushqyar.

Foleja ime,larg mendje mos me qit
ne çerdhen tënde,mungon zogu yt
Nuk të harroi,po të përbehem
më ndriço shtegun,që të mund
të kthehem
+
----
-
VIZIONARIT
(Ibrahim Rugovës)


Jeta
hije e vogël
Për ëndrren tonë
të madhe.
Mbyll një portë
hap një dritare
për tëdal
në një moshë tjetër.
ERDHI DITA
T´´mbledhim frutet
në atë pemë të jetës
Në mungesën tënde.
Dita e dhembjes së madhe
N´shekuj morti
u rritën brezat
duke pritur
të vish ti,
me një fanar ardhmërie
në dorë.
Tani një diell i kuq
rri varur
në atë degë të bleruar
në pemën e jetës.
AI iku
Po një brerore lirie
ndriçon përjetësisht
në atë afresk
me portretin tënd.

GJURMËVE TË TALENTVE TË RINJ MUZIKOR

GJENIT E SHEKULLIT U LINDËN NË GJILAN

Nuk është thënë rastësisht, se talentet e rrallë lindin njëherë brenda një shekulli!
Se është vërtetë kështu , më së miri dëshmon fenomeni i rrallë i dy talenteve të rinj , të cilët më 28 Mars 2009, për herë të parë në jetën e tyre , u ngjiten në skenën publike para artdashësve të muzikës popullore, në sallën e Teatrit të qytetit të Gjilanit, në kuadër të një Koncerti të muzikës popullore të organizuar nga Ansambli Muzikor “Gurra” nga Gjilani .
Vërtetë, salla e përmbushur përplot me adhurues të këngëve dhe valleve tradicionale popullore, thua se frymonte në heshtje, të cilën herë pas here e thyenin duartrokitjet që i bëheshin solistëve të këngës popullore dhe të asaj folklorike .
Pa pritur , në skenë para publikut u paraqiten dy fëmijë të vegjël, të veshur me kostume kombëtare, me plisa të bardhë dhe me tupan në krah, të cilët i shoqëronin me ritme të gjalla meloditë e surleve dhe grupin valltarë të burrave, të cilët i vallëzonin vallet e rënda tradicionale të Anamoravës, Malësisë së Karadakut dhe Luginës së Preshevës !
Me të paraqitur në skenë, të këtyre dy djelmoshave – fëmijë, publiku i pranishëm në sallë, sikur u “zgjua nga gjumi i heshtjes “ dhe u ngritë i tëri në këmbë nga befasia e pa pritur dhe nga kureshtja për t’ i parë këta dy fenomen të rrallë , që deri më tani nuk janë parë , as imagjinuar në skenat e muzikës sonë popullore!
Të gjithë u mahnitën me këtë mrekulli të Zotit, u ngritën në këmbë duke iu duartrokitur , duke i prekur hundët që të mos iu bien mësysh dhe duke brohoritur me zë:”Mashalla ! Mashalla!”
Të gjithë të pranishmit mundoheshin që t’ i bëjnë nga katër palë sy e veshë , për t’i parë dhe dëgjua mrekullitë e Zotit! Të gjithë i nxorën nga xhepi foto-celularët, foto-aparatet dhe foto-kamerat, që t’i fotografojnë dhe t’ i xhirojnë këta dy talent . Madje, në sallë filloi një rrëmujë e madhe nga ana e adhuruesve, të cilët shtyheshin në mes veti se cili më parë do të fotografohet me këta dy fëmijë dhe cili do t’i puthë e përqafojë më parë?!
Qytetarët - adhurues dhe njohës të vlerave tradicionale muzikore, dolën nga salla të mahnitur dhe secili prej tyre, uronte nga zemra për këta dy fëmijë:”Zoti i ruajt! Zoti ju dhëntë shëndet dhe paçin jetë të gjatë!”
Që nga aj moment, qytetarët pjesëmarrës të këtij Koncerti, shkonin duke komentuar dhe duke i thënë njëri – tjetrit:
“Gjenit e shekullit u linden në Gjilan!”
Gjurmëve të hulumtimit të këtyre dy talenteve – gjeni, u vu edhe autori i këtij shkrimi dhe në vazhdim për lexuesit tanë të respektuar, po ju sjellim disa të dhëna më të hollësishme , për të shpjeguar se kush janë këta dy gjeni?!
Gjeniu i parë, quhet:
Ernes (Driton) Aliu

Është i lindur më datën 05 Gusht 2006, në Gjilan. Pra, ka vetëm 2 vjet e 7 muaj jetë.
Rrjedh nga një familje me prejardhje nga fshati Depcë i Malësisë së Karadakut, komuna e Preshevës, të cilët jetojnë në Gjilan. Kjo familje brez pas brezi është marrë me kultivimin e muzikës tradicionale burimore.
Gjyshi i Ernesit - Abdullah Aliu , ka luajtur me def, darabuk, tupan dhe është instrumentist shumë i dalluar i këtyre anëve. Po ashtu, edhe daja i babait të Ernesit – Dritonit, Murat Baliu ka qenë instrumentist i Ansamblit “Kastriotët” nga Ferizaj, ku ka marrë pjesë në shumë koncerte e festivale, si kitarist, kontrabasist dhe instrumente tjera muzikore.
Edhe dajallarët e gjyshit të Ernesit – Abdullahut:Halit Isufi, Arif Isufi,Besnik Isufi dhe Bujar Isufi, tradicionalisht janë marrë me kultivimin e muzikës dhe luajtjen në instrumente muzikore, si: mandolinë, violinë, def, tupan, lodra, saksofon etj.
Babai i Ernesit – Dritoni, luan për mrekulli me tupan, në duet me të vëllain – Agronin. Edhe djali i hallës së Dritonit – Mefail Ibrahimi, është interpretues solistik i këngës popullore.
Vogëlushi Ernes Aliu, që kur i kishte 12 muaj jetë, jepte shenjat e para të interesimit dhe talentit të tij , ndaj muzikës, e në veçanti vërehej dëshira e tij për të luajtur me tupan.
Në moshën 14- mujore , i ka ditur së pakut 20 valle të ndryshme popullore, të cilave ua përcillte me përpikëri ritmet, duke e dëgjuar mikun e shtëpisë – Behlul Rexhepin, se si i luante ato valle me surle.
Në moshën 18 mujore , i ka përvetësuar thuaja se të gjitha vallet e rënda popullore të burrave, të cilat tradicionalisht kultivohen në Anamoravë, Malësinë e Karadakut dhe Luginë të Preshevës.
Ernesi i vogël, për çdo ditë mbyllet në një dhomë dhe ushtron me tupan, pa u lodhur asnjëherë . Kur dikush e pengon gjatë ushtrimeve, ai bëhet shumë nervoz dhe proteston para atyre që e pengojnë!
Gjatë ushtrimeve me tupan, Ernesi ushtron duke dëgjuar muzikë nga radioja, incizimet e ndryshme, por ushtrimet më të suksesshme i bënë gjatë kohës kur i dëgjon gjyshin, babanë dhe shokët e tyre, se si ushtrojnë ata!
Babai i Ernesit, tregon me përgjegjësi të plotë, se asnjëherë në jetë askush nga familjarët e tij, nuk ia ka imponuar ushtrimet muzikore, as lojën me tupan, djalit të tij !
Mirëpo, kur gjyshi i Ernesit – Abdullahu, i këndon këngët dhe meloditë e valleve (me gojë), Ernesi luan saktësisht me tupan, duke ua perceptuar rrënjësisht ritmet e tyre, madje jo vetëm ritmet e thjeshta, por edhe ritmet e përziera, të cilat nganjëherë as të rriturit nuk mund t’ i kapin !
Dhe vetëm atëherë kur ushtron me gjyshin, ndihet shumë i lumtur, i disponuar dhe tamam si “Mbret i vogël i muzikës!”
Para masës publike, luan me tupan pa u frikësuar, pa u habitur dhe pa e humbur ritmin në asnjë moment! Nuk ekzistojnë ritme të muzikës sonë tradicionale popullore , që e dëgjon Ernesi vetëm njëherë, e të mos ia kapë veshi dhe t’ mos ia luajnë duart!
Publiku kudo e mirëpret në mënyrë madhështore, nga se nuk kanë pa këso fenomenesh . Disa , mbase mbetën edhe të habitur me talentin e tij kur e shohin në skenë kaq të vogël! Është interesante se si ky vogëlush, aq me përpikëri , maturi dhe mjeshtri di se si dhe kur të dilet në skenë, si qëndron para publikut dhe si kthehet nga publiku, pa u habitur asnjëherë!
Ndaj njerëzve është i butë, i dashur, i afërt dhe i patrembur . Me Arditin janë shumë shokë të mirë, të pandashëm , të dashur dhe shumë herë ushtrojnë së bashku . Edhe kur dalin me prindër në kafene , ata që të dy pinë lëngje së bashku nga e njëjta shishe, nga se nuk duan që të pinë ndaras !
Gjeniu i dytë, quhet:
Ardit (Behlul) Rexhepi

Është i lindur më datën 20 Shtator 2004, në Gjilan . Pra, ka vetëm 4 vjet e 6 muaj jetë. Rrjedh nga një familje e cila tradicionalisht është marrë me kultivimin e muzikës popullore autoktone. Familja e Arditit, ka prejardhjen nga fshati Burincë i Malësisë së Karadakut, komuna e Gjilanit.
Gjyshi i Arditit – Rizahu, ka kënduar bukur dhe ka luajtur me fyell e kavall . Babai i Arditit – Behluli, qysh në moshën 14- vjeçare ka marrë pjesë në aktivitetet e lira muzikore në Shkollën fillore “Selami Hallaqi” në Gjilan, ku luante mrekullueshëm me fyell. Pastaj , ka luajtur me çifteli, kurse aktualisht luan me surle dhe është mjaftë aktiv në jetën muzikore amatore dhe gazmendet e ndryshme familjare.
Ka marrë pjesë në shumë aktivitete kulturore, si në Shkollën fillore “Selami Hallaqi” në Gjilan, pastaj në SHKA “Rreze dielli” të fshatit Remnik, komuna e Vitisë, kurse 6 vitet e fundit është anëtar aktiv në Ansamblin “Gurra” të Gjilanit, si dhe në SHKA “Kemajl Azizi” në Viti.
Arditi , që në moshën 3- vjeçare tregonte interesim të madh për muzikën, sidomos në luajtjen me tupan. Kur babai i tij – Behluli, nuk ia lejonte tupanin që të luante në te, Arditi i vogël , nga mllefi ia merrte kovat e turshive dhe duke ushtruar me to si në tupan, ia shponte të gjitha, derisa babai ia lejoi tupanin !
Babai i Arditit, është mjeshtër i vërtetë i lojës me surle, por asnjëherë nuk ka luajtur me tupan. Por, biri i tij, Arditi i vogël e dëgjonte me vëmendje, sa herë që luante me surle dhe e shoqëronte me ritmet e tupanit. Për një kohë të shkurtër i mësoi të gjitha ritmet e valleve tradicionale popullore, të cilat i luante me surle babai dhe ky e shoqëronte vazhdimisht me tupan.
Arditi i vogël, për herë të parë ka dalë në skenën publike si instrumentist me tupan, më datën 25 Mars 2009, në Festivalin “Flakadani i Karadakut” në Viti, kurse më 28 Mars të po këtij viti, mori pjesë në Koncertin e muzikës popullore, të cilin e organizoi Ansambli “Gurra” në sallën e Teatrit të qytetit në Gjilan.
Arditi, ushtron me tupan, së pakut nga 4 orë në ditë, pa ia imponuar askush. Ai, i ushtron ritmet e këngëve dhe valleve popullore, kryesisht duke i dëgjuar programet e radios, ose incizimet e ndryshme.
Por, ushtrimet më të suksesshme dhe më të dashura për te, janë atëherë kur i thotë nënës së tij:”Nënë, ti këndo e unë do të përcjell me ritmet e tupanit!”
Është fëmijë shumë i urtë, i dashur, i sjellshëm dhe shumë komunikativ me njerëzit, anëtarët e ansamblit dhe publikun kudo që është i pranishëm.
Në skenat publike, del pa kurrfarë treme dhe asnjëherë nuk e humb ritmin, as qëndrimin para publikut.
Është interesante të ceket veçantia talentore si e Ernesit, ashtu edhe e Arditit, nga se ata që të dy, i perceptojnë me përpikëri të gjitha ritmet tradicionale të këngëve dhe valleve popullore, si ato të thjeshta, ashtu edhe ritmet e kombinuara të “Valleve të rënda të burrave” të cilat janë karakteristike në Anamoravë, Karadak dhe Luginë të Preshevës, e që këto ritme nuk e kanë të lehtë t’i kapin shumë nga instrumentistët e moshuar më me përvojë!
Le të shpresojmë se me këta dy gjeni të vegjël të muzikës tradicionale popullore, në një të ardhme të afërt, do të mburret jo vetëm Gjilani e Kosova, por mbarë populli shqiptarë kudo që jetojnë e punojnë! Por, edhe historia e muzikës tradicionale shqiptare, një ditë do të pasurohet me veprat artistike të cilat do të dalin nga duart dhe veshi i këtyre dy gjenive të rrallë të muzikës sonë!

Gjilan, Prill 2009. Demir KRASNIQI
    & * + S n | ª «  @ ‚ ˜ 


  ³ e f K
V
c _ b f g - / ú û ü p q š ›  — ­ ® ¯ °

ORA LETRARE NË POLLUZHË

Tubimi ne Polluzhe dhe ora letrare

TUBIMI NË POLLUZHË DHE ORA LETRARE
Kultura

Kuvendi Komunal i Skënderajt
Kuvendi Komunal i Drenasit
Shoqata e Invalidëve të Luftës së UÇK - së
Instituti Alb – Shkenca, Prishtinë



Me rastin e 63 vjetorit të vrasjes së Shaban Polluzhës, komandantit të shquar të Luftës së Dytë Botërore, të shtunën me 31.05.2008, në fshatin Polluzhë u mbajt një tubim popullor, ku përveç personaliteteve politike morën pjesë edhe dhjetëra bashkëluftëtarë të Shaban Polluzhës.
Manifestimin e shpalli të hapur Kryetari i Këshillit organizativ zoti Reshat Sahitaj, i cili veç tjerash tha: “Nisma e jonë për një manifestim të këtillë ka për qëllim zhveshjen e gënjeshtrave të disa historianëve të oborrit të sistemit të kaluar të cilët padrejtësisht shtrembëruan realitetin historik rreth luftës së figurave më të ndritshme kombëtare siç është edhe Shaban Polluzha. Qëllimi ynë është që këto figura historike që i bënë rezistencë armikut tani e tutje të trajtohen edhe nga këndi shkencor jo vetëm nga Instituti ynë Alb-Shkenca por edhe nga institucionet shtetërore të Kosovës”.
Prof Dr Adem Zejnullahu, nga Instituti Albanologjik i Kosovës, foli rreth figurës së Shaban Polluzhës dhe Mehemt Gradicës duke e studiuar veprimtarinë e tyre nga këndi i këngëve folklorike. Prof Dr Adem Zejnullahu tha se lufta e Shaban Polluzhës nuk ka guxuar të trajtohet objektivisht sepse sistemi i kaluar okupues këtë e kishte ndaluar, por armiku nuk kishte mundur që këngëtarëve popullor t’ua ndalonte që kësaj lufte t’i thurnin këngë dhe ne tani përmes këtyre këngëve mund të nxjerrim ne dritë anën e pashkruar të rezistencës së trimave te Shaban Polluzhës.
Në këtë tubim u lexuan disa kumtesa nga punëtoret shkencorë nga Kosova. Në tubim e morën fjalën edhe bashkëluftëtaret e Shaban Polluzhës si dhe veprimtari i shquar që kishte ardhur nga Amerika zoti Ahmet Zherka, babai i Ilir Zherkës i cili gjatë luftës se fundit në Kosovë kishte kontribuar ne kabinetin e Presidnetit Klinton.
E veçanta e këtij tubimi është se në qiellin e hapur ku dikur Shaban Polluzha dhe trima t e tij luftuan dhe u vranë pikërisht në ketë vend u organizua një orë letrare ku morën pjesë një numër i madh poetësh nga tërë Kosova si: Haxhi Vokshi, Mehemt Rukiqi, Prend Buzhala, Frrok Kristaj, Gani Gjafolli, Fatime Ahmeti, Riza Graiçevci, Nebih Bunjaku, Gjon Gjergji, Ali Ali Demaj, Bilall Maliqi, Demush Arifi , Zeqir Fazliu etj
Në akademinë solemne që u mbajt në Hoti “Grand”, Juria shpërblyen tri poezitë më të mira të konkursit letrar me ç’rast Kryetari i Jurisë Rexhep Qosja lexoji vendimin e komisionit: “ Komisioni në përbërje Myrvete Dresha, Reshat Sahitaj dhe Rexhep Qosja, i caktuar për të vlerësuar poezitë e arritura në konkursin e shpallur me rastin e 63-vjetorit të Kryengritjes kundërjugollave të Drenicës dhe rënies së prijësit të saj, Shaban Polluzhës, ka konstatuar se në konkurs janë paraqitur gjithsej 80 vjersha.
Numri më i madh i këtyre vjershave kanë vlerë të dukshme artistike, kurse disa prej tyre shquhen edhe me porosi domethënëse.
Duke pasur parasysh të dhënat që shënojnë përmbajtjen e tyre, Komisioni vlerësues i ka ndarë poezitë e paraqitura në konkurs në tri pjesë:
- pjesën e parë e përbëjnë vjershat në të cilat drejtpërdrejt i këndohet Shaban Polluzhës, idealit që iu ka kushtuar ai dhe rënies së tij;
- pjesën e dytë e përbëjnë vjershat që tërthorazi lidhen me Shaban Polluzhen, por në të cilat njëkohësisht këndohet Drenica, që me virtytet e saj e ka frymëzuar trimërinë e tij;
- pjesën e tretë e përbëjnë vjershat në të cilat këndohet , në të vërtetë përsiatet historia e mundimshme e popullit shqiptar.
Vjershat e të tri pjesëve i përshkon ideali i lirisë, që e shënon këtë histori.
Prej të gjitha këtyre vjershave, që dëshmojnë se poezia atdhetare vazhdon të jetë lloj shumë i çmuar, ndoshta lloji më i çmuar në poezinë tonë në përgjithësi, Komisioni i ka veçuar 10 prej tyre si më të mirat.
Të gjitha këto janë vjersha që shquhen me idenë, me porosinë, me gjerësinë e përsiatjeve dhe, më në fund, me mënyrën e trajtimit gjuhësor artistik.
Nga këto 10 vjersha Komisioni ka zgjedhur 3, që konsideron se mund të quhen më të mirat.
1. Komisioni ka vendosur, njëzëri, që, prej këtyre tri vjershave, çmimi i parë (me shpërblim prej 300eurosh), t’i jepet vjershës “Shikimi i Shaban Polluzhës” e nënshkruar me shifrën deti i lirisë.
Vjersha “Shikimi i Shaban Polluzhës” është e përbërë prej tri strofash tetëvargjësh, që domethënë se ka 24 vargje. Është vjershë që e përcaktojnë përsiatjet për vendimin historik të Shaban Polluzhës, për rrethanat në të cilat e kishte marrë ai atë vendim dhe, më në fund, për gërshetimin kuptimor e moral të atij vendimi me të sotmen e Kosovës. Vjersha ka kuptim të gjerë historik dhe kombëtar, në të vërtetë gjithëkombëtar. Është e shkruar qetë, pa tendosje ndjenjore dhe kuptimore, pa patos dhe pa retorik. Është vjershë lirike me të cilën jepet një porosi që të nxit mendime e gjykime për të djeshmen dhe të sotmen: të rënda për të djeshmen e optimiste për të sotmen dhe të nesërmen tonë.
2. Çmimi i dytë (me shpërblim prej 200 eurosh) Komisioni ka vendosur, po ashtu njëzëri , që t’ia jap vjershës “Udha e Drenicës”, e nënshkruar me shifrën DSH.
Vjersha “Udha e Drenicës” është një vjershë lirike kuptimisht dhe simbolikisht shumë e stisur. Emërvendi historik, Drenicë, është simbol i saj që përmbledh kuptimin liridashës të jetës kombëtare, që simbolizon ecjen vertikale drejt lirisë, që simbolizon qartësinë dhe vendosmërinë në këtë ecje. I gjithë ky kuptim simbolik është i përmbajtur në marrëdhëniet kuptimore të emrave Shaban Polluzha- Drenica-Arbëria
Vjersha “Udha e Drenicës” është shembull i vjershës që me fare pak fjalë, por me figurshmëri të zgjedhur, thotë,vërtet, shumë dhe atë që e thotë bukur.
3. Komisioni ka vendosur që çmimi i tetë (me shpërblimin 100 eurosh) t’i jepet vjershës “ E pse të mos ia themi emrin” e nënshkruar me shifrën Përlindja.
Kjo është vjershë lirike e përbërë prej gjithsej tri strofash: dy strofat e para kanë nga katër vargje, kurse strofa e tretë ka dy vargje. Është lehtë e kuptueshme dhe është posaçërisht origjinale për nga kuptimi. Siç i thotë titulli, kjo vjershë e përmban një qëndrim kritik ndaj brezave që e kanë mbajtur në heshtje emrin e Shaban Polluzhës, i cili nuk këndoi siç këndojnë të tjerë, i cili nuk bëri gjumë siç bëmë ne, i cili “si shkabë- thotë autori i vjershës- e tha emrin e tij”. Në këtë vjershë me pak fjalë dhe me figurë plotësisht të qartë është thënë thelbi i kuptimit të jetës dhe i vlerës së lartë morale të rënies së Shaban Polluzhës.
Duke ua uruar çmimin tre fituesve të tij., Komisioni i vlerësimit ka kënaqësinë t’i falënderoj për pjesëmarrje në konkursin për vjershat më të mira të shkruara me rastin e 63 vjetorit të rënies së Shaban Polluzhës të gjithë pjesëmarrësve në të. Të gjithëve u dëshirojmë frymëzime të reja në Kosovën e pavarur, në të cilën, më në fund, u sendërtua ideali i atyre që u flijuan për të dhe i atyre që me aq përkushtime shkruan për të. Ideali i gjithë popullit”.
Autori me shifrën “Deti i lirisë” që me vendin e parë u shpërblye ishte Merxhan Avdyli, me shifrën “DSH” qe mori vendin e dytë ishte Shaip Emërllahu dhe shifra “Perlindja “ që iu dha vendi i tretë ishte autori Shefqet Bylykbashi.
Akademia solemne përfundoi me filmin dokumentar të regjisores Elmaze Nura që e kishte punuar enkas për këtë përvjetor.

LETËRSIA SHQIPTARE ËSHTË E AFTË SOT TË KONKUROI KUDO

Letërsia shqiptare është e aftë sot që të konkuroj kudo



Shkruan nga Franca; Aleko Likaj


Kur me mikun tim Vasil Qesari, mbritëm në ambjentet e jashtëme të bibliotekës së Begles, lagje periferike në jug lindje të Bordosë, për të marrë pjesë në takimin me shkrimtarët shqiptarë, mbrëmja dukej se nuk e fshihte tisin e errët që posa kishte hedhur në atë çast. Njerëzit në atë obor dukeshin tashmë fluid , si një masë që zor se i a dalloje portretin, edhe pse mund që ti kishe vetëm tre a katër metro pranë. Në një makinë që na parakaloi, sapo në kaluam portën hyrëse në ambjentet e parkut të brendshëm të institucionit, dhe që qëndroi vetëm pak metro pranë nesh, dallova që nga dyert e posa hapura të saj të zbrisnin menjëherë, pesë figura njerëzish. Vasili që po manovronte ende në timon për të parkuar diku , më tha se, « kemi mbritur në kohë. Më duket se edhe ata sapo erdhën»
Njeriun e parë që dallova në atë mugëtire ishte Fatos Kongoli. Me një pallto të zezë, të shkurtër e me një kapele beretë që e mbante në dorë, të cilës i dallohej rrumbullaksia deri tek unë, që ende nuk e kisha mbyllur derën e opelit të Vasilit, shkrimtari dukej se, ende nuk kishte vendosur që të lëvizte për t’i u bashkuar shokëve të tij, që kishin lëvizur dy a tre hapa larg mjetit që i solli
I thirra në emër, dhe ai në çast u kthye nga ne. Zgjati koken përparta, sikur kërkonte të shquante më mirë në atë gjysëm errësirë, e nxorri dorën e majtë për ta vënë si strehë mbi vetulla në ballë.
- Eshtë e pabesueshme –i thashë që andej ku isha, me të cilin më ndante një tis mbrëmje nëntori, pothuajse e padukshme. – Por , ja që edhe mund të takohemi mbi tre mijë kilometra larg Atdheut tonë të shtrejtë.
- C’farë suprize, Aleko-o-o
U gjendëm në krahët e njeri tjetrit, gjithë mall
- Eshtë miku im shqiptar. Gazetar dhe shkrimtar, që po e takoj krejt rrastësisht pas shumë vitesh këtu, në Francën tuaj.
- Quelle suprise – tha gruaja që e shoqëronte nga Parisi, dhe që ishte një përfasuese e «Les Belles Entragierées»
Pasi kishte përfunduar ai takim prekës e mbresëlënës, dhe lexuesit e shumtë që kishin marrë pjesë aty, ishin larguar tashmë, gjeta rastin që të bëj këtë bisedë posaçërisht për lexuesin e «Albania e-mail» dhe miqtë e mij krijues me të cilët komunikoj në internet.


Fatos, edhe pse duket si suprizë takimi ynë në këtë jug-perëndim të Francës, pas 7 vitesh që nga biseda jonë e fundit midis miqsh të hershëm në Tiranë, ky aktivitet i "Les Belles Etrangierées», është një befasi e këndëshme", në Bordo, në mes të lexuesit francez që të do dhe të rrespekton shumë. A kishte më shumë emocion se sa e ke menduar ndonjëhërë?


Vërtete Aleko që ndjehem i emocionuar. Franca me lexuesin e saj të mrekullueshëm është disi e veçantë. Do të thoja, ndoshta e vetme, në një farë mënyrë në llojin e vet. Eshtë bërë e behet një letërsi e madhe në këto troje, dhe s'ka se si te mos spjegohet, që ky vënd ka nxjerrë kolose në fushën e mendimit estetik por edhe në atë të letrave. Nuk mund që të mos kuptohet një letërsi pa Hygoin, Balzakun Duman, Floberin, Mopasanin, Zhyl Vernin, Zolanë, Mopasanin, Anatol Franc, Kamy e deri më të vonët, pa i hequr asnjë presje edhe shkrimtareve konteporanë. Nuk është rastësi që nobeli i letërsisë se sivjetshëm preku sërrish Francën. Me këtë do të thoja, se, letërsia e madhe bëhet atje ku ka lexues po të këtyre dimensioneve. Eshtë një popull që lexon në çdo kohë, në çdo vënd, ku të jenë. Ka një traditë të mrekullueshme. Unë kam kohë tashmë që jam i pranishëm përpara këtij lexuesi të mrekullueshëm me romanet e mija. Gjithmonë kur vij në Francë e ndjej këtë fakt, dhe e përjetoj si një detyrim të madh përpara tij.
Ndërsa takimi me ju, ka qenë një nga momentet më të veçantë të këtij udhëtimi në tokën franceze. Kjo për faktin se më ka dhënë një sadisfaksion duke patur përpara një mik, me të cilin kemi një njohje të vjetër, që nga fillimi i viteve 70 të. Kujtoj metalurgjikun dhe atë kohë kur kalonim mes kantjeresh që hidhnin shtat, pastaj kam qenë edhe botuesi yt, kur shkruaje për fëmijë. Apo jo i dashur Aleko? Kemi kohë që nuk jemi parë, sepse nuk kam patur asnjë informacion për ju, që mund të të gjëja këtu. Qënkeni mirë.Kjo mjafton. Paska edhe shqiptarë të tjerë. Ndjehem i lumtur.


Ne 20 vjetorin e "Les Belles Entragierées" ; janë zgjedhur edhe dy shkrimtarë shqiptarë për tu pronovuar në këtë përvjetor, krahas 44 autorëve nga 18 vënde të tjera, ndërkohë që gjatë kësaj peridhe në Francë ; janë botuar rreth 600 krijues nga e gjithë bota, shifra këto, qx janë publikuar në një botim special me këtë rast. Do ta konsideronit privilegj këtë përzgjedhje?


Eshtë privilegj padyshim, që unë me poetin Agron Tufa vijmë e pronovojmë letersinë shqiptarë, por edhe krijimet tona në këtë eveniment, që gjithësesi konsiderohet jubilar. "Les Belles Entagierées" ka mundur që të nxjerrë përpara lexuesit francez mbi 14 autorë shqiptare si Dritëroi, Vath Koreshi, Besnik Mustafai, Neshat Tozaj, Mimoza Ahmeti, Preç Zoga, Ilir Bezhani e të tjerë, të cilët e kanë përfaqsuar denjësisht letërsinë shqiptare në këtë vënd.. E rëndësishme është se, Franca ka mundur që të bëjë zbulimin në këtë rast, dhe e ka përcjellë tek lexuesi i saj. Me sa dij, autorët tanë janë pritur mirë. Këtu nuk egziston sindromi se, një vënd i vogël si Shqipëria, nuk mund që të ketë e të bëjë letërsi.


A mund që ta konsiderojmë se Kadareja e la portën hapur për të tjerët, kur u bë i njohur në fillim me "Gjeneralin e ushtrisë së vdekur", e pastaj me veprat e tjera të cilat e çanë terrin komunist?


Natyrisht që ka qenë një dritare, ku francezët zgjatën kokën, për të parë se ç'kishte përtej mureve të ftohta të saj. Bënë zbulimin.Këto vite realisht, letërsia jonë është ballafaquar. Unë do ta konsideroja të sukseshme, sepse ajo ka qenë përballë letërsive të vëndeve të tjera, si atë të Ballkanit, dhe më gjërë. Pa asnjë dyshim më të vogël, do të pohoja se, ka qenë dinjitoze në shumë konkurse apo në pronovime , qoftë edhe si ky i kësaj mbrëmje. Ju e patë se sa interes kishin poezitë e Agron Tufës ku u deklamuan, dhe se si i priti lexuesi francez që ishte i pranishëm në sallë. I shijoi dhe i duartrokiti.Kjo të gëzon, se para së gjithash vlerësohet letërsia e arti i vëndit tënd. Letërsia shqiptare është sot e aftë që të konkuroj kudo.


Fatos, thuhet se në këtë periudhë në Shqipëri nuk lexohet, edhe pse ka një lloj "bumi" botimesh që mund të konsiderohet rekord. Ka shumë tituj që dalin nga shtëpitë botuese, për t ‘mos folur pastaj për nivelin, pasi , kush ka para boton diçka. Në qoftëse do ta quaja artistikisht "xhungël", a mund që të themi se letërsia e vërtetë ka mbetur në një grusht autorësh, apo rreth, si mund ta quajmë?


Unë mendoj ndryshe këtu. Ky nuk është fenomeni shqiptar. Në një shoqëri të hapur ka edhe shumë botime, pavarsisht nga cilësia që ti e paske shqetësim. Diferencat i bën vetë lexuesi. Kështu ndodh përherë e kudo. Ja bie fjala, këto kohët e fundit kanë ardhur në tregun e librit edhe autorë të rrinj, në se do ti quaja kështu, si Bushi e ndonjë tjetër, që pëlqehen. Natyrisht që do të vinë të tjerë. Francezi, thotë; "c'est la vie"


Për tu shkëputur nga kjo atmosfere e letërsisë sonë, të cilen ti ke ardhur për ta promovuar së bashku me veprën tënde, le të kthehemi sërrish tek Franca. Konkretisht tek aktiviteti që u solli këtu në Francë.


Po , së bashku me mikun tim poet Agron Tufa, kemi qenë të ftuar në disa aktivitete të planifikuara në jubeleun e "Les Belles Entragierées" E filluam më Parisin dhe në dy qytete të tjera në periferi, si dhe në një burg, ku na thanë se lexohej shumë. Zbritëm në vëndin e baskëve, Bajonë, qytet shumë i bukur përballë oqeanit Atlantik. Sonte ishim këtu, dhe nesër na duhet që të udhëtojmë me tren për në veri të Francës. Jemi pritur mirë, dhe e kuptoj se letërsia jonë njihet. Ky nuk është konstatimi i parë që bëj në këtë vënd. Jemi vënë përballë interesimit të vazhdueshëm të lexuesit francez . Eshtë një aktivitet dy javor ditët e të cilit po mbarojnë, dhe do të na duhet që të kthehemi shpej në Tiranë, ku pritet që të çelë portën panairi i librit.


Kur mbrita para 7 vitesh këtu në këtë qytet, menjëherë më dërguan në një formacion gjuhe, pasi unë nuk e njihja gjuhën frënge më parë, dhe për çudi, mësuesi im i parë i kësaj gjuhe, Franku,një tridhjetepasëvjeçar, më tha në gjysëm frëngjisht dhe gjysëm shqip, se u njihte ju,. njihte veprën tuaj të botuar këtu në France.U lexonte. Unë u ndjeva mirë kur të përmëndi ty, jo vetëm pse në njiheshim e ishim miq prej shumë kohësh, por se ai si lexue,s njihte dhe lexonte letërsinë e vëndit tim. Romanin tuaj, "Lëkura e qenit " që ma sollën nga Shqipëria ja fala Frankut, të cilin ai po e shijon edhe shqip, pas variantit frëngjisht që e ka gjetur në librari, sepse ai ka mundur që të mësoj edhe gjuhën tonë, për shkak se ka qenë mesues i gjithë shqiptarëve ,për disa vite me rradhë, këtu në Bordo.


Kjo më kënaq tani, por edhe verifikon konstatimin tim që përmënda pak më parë. Faleminderit.


Kritika shqiptare sot, krijimtarinë e Kongolit e ka futur tashmë në elitën e letrave shqipe, si një nga shkrimtarët e sotëm jo vetëm më produktivë, ndër më të suksesshmit brenda dhe jashtë vendit, por njëherazi, më përfaqësuesi i periudhës së tranzicionit, duke i konsideruar romanet tuaja, si romane "që kanë përjetuar iteres të pazakontë në rradhët e lexuesve. Madje, ajo ka gjetur jehonë në disa nga gazetat dhe revistat më të mëdha europiane si Le Monde, Le Figaro, La Stampa, Le Temps, Le Soir, L'Express, Magazine Littéraire, Der Tagesspiegel, etj. Jeni tri herë fitues i çmimit vjetor për librin më të mirë në prozë dhënë nga Ministria e Kulturës (1995, 2000, 2002), si dhe i çmimit Velia (2000). Fitues i çmimit ndërkombëtar "Balkanika"-2002. Jeni fitues, gjithashtu, i çmimit më të lartë letrar në Shqipëri "Penda e Artë" (2004). Shoqata e Botuesve Shqiptarë u ka vlerësuar me çmimin "Shkrimtari i vitit" për 2006-ën, ndërsa romani "Lëkura e qenit", përkthyer në gjermanisht, u shpall libri i muajit qershor 2006 në Gjermani.A ndjeheni mire nga e gjithe kjo biografi letrare dhe vleresime që është për tu pasur zili nga autorë të tjerë shqiptarë?


Ju falenderoj edhe një herë që po mi përmëndni gjithë këto.Nuk më vjen mirë që të flas për veten time. Mund që të kalojmë më tej.

Fatos, vlerësoj modestinë tënde, cilat janë veprat që ka në dorë lexuesi Francez?

Do të veçoja romanet, "I humburi", "Kufoma", "Dragoi i fildishte"," Endëra e Damokleut", "Lëkura e qenit", "Jetë në kuti shkrepse" dhe "Tirana blu" që sapo e promovova edhe këtu,. përkthyer nga Edmond Tupia. Në Francë fillova që të botohem pas vitit 90 të, ndërsa kisha shkruar dhe botuar disa romane, novela dhe tregime në Shqipëri, që nga fillimi i viteve 70 të. Në atë kohë kur jemi njohur bashkë, Leko, atje në metalurgji.

Paske nostalgji për metalurgjikun.

Jo. Po kjo lidhet me një periudhë të vështirë të jetës sime, të cilën e kam përjetuar atje. Ti e di mirë, kur me dënuan babain...

Mbase kapërceva pak, le të kthehemi atje ku e lamë bisedën përgjysem. Pra, tek botimet tuaja këtu në Francë. Në ç'vënde te tjera kanë gjetur përkthime ato?.

Pas Francës, kanë qenë Italia, Zvicëra, Greqia, Gjermania, Polonia, Sllovakia, Bullgaria e Serbia.

Për lexuesin shqiptar të Londres e Britaninë e Madhe, të gazetës " Albania e-mail", kush është Fatos Kongoli?

Kam lindur në Elbasan. Kam studiuar për matematikë, pjesërisht në Pekin, pjesërisht në Tiranë, ku jam diplomuar në vitin 1967. Kam punuar për një kohë të gjatë si gazetar letrar dhe redaktor në Shtëpinë Botuese "Naim Frashëri".Tani në pension. Krijoj.


Në se nuk është sekret, cili është krijimi juaj i fundit që ende nuk e ka parë dhe pret dritën e botimi,t apo është në procesin e tavolinës?


Mund që ta bëj publik; At'here, një roman që merr një temë nga periudha e tranformimit dhe tranzicionit, të cilin paraprakisht e kam quajtur, "Enigma e madhe". Eshtë një titull provizor që edhe mund të ndryshohet. Ky roman shpresoj se mund që të vejë tek lexuesi brenda vitit 2009.


Dhe së fundi, për emigrantët që do të lexojnë në këtë bisedë miqësore, në gazetën që të përmenda pak më sipër, por edhe në listat internetike, ku ka edhe krijues që i mungojnë Shqipërisë, të paktën fizikisht.


Dua që ti përshëndes dhe ti uroj përzëmërsisht që të gjithë; jetë të lumtur, dhe paçin sa më shumë fat në përballjen me një realitet krejt të ri, që është plot sakrifica dhe privacione të panumërta.


Faleminderit

KRIJUESI I MADH SHQIPTAR;LLEMADEO

Llemadeo

Une jam Llemadeo me origjine nga Shqiperia. E zhvilloj jeten time ne Gjermani si qytetar i botes. Shkruaj Poezi, Proze, pikturoj dhe fotografoj! Merrem me publicistike dhe botime te tjera ne shqip dhe gjermanisht! Konkuroj ne artin e fotografise ne radhe me miliona Fotograf te botes, ne www.fotocommunity.de aty kerkoni emrin: Llemadeo D. dhe do te gjeni punet e mia me Fotografine. I dua njerzit qe thjeshtesine e adhurimin per shpirteroren e kane virtyt te jetes!
Llemadeo , autor i ketyre Shkrimeve ne publicistike, kritike, mendime, qendrime, lajme etj.
Doli nga shtypi nje liber i ri, me titull: Antologjia Letrare “ Gjuha e Dashurise Poetike “ krijime mergimtare.

U botua libri me titull: Antologji letrare "Gjuha e dashurise poetike" krijime mergimtare. Ne liber perfshihen pjese nga krijimtaria letrare e 19-te krijuesve poete e prozatore shqipetare ne emigracion dhe trojet etnike Shqipetare.

Titulli i librit eshte : Antologji letrare, "Gjuha e dashurise poetike", krijime mergimtare.
Ideja per te u bashkuar si krijues ne kete liber ishte e zonjes Mardena Kelmendi (Itali), zotit Baki Ymeri (Rumani), zonjes Vitore Stefa Leka(Itali).

Ne liber perfshihen pjese nga krijimet e fundit te Autorve, ne Poezi dhe Proze.Ne krijimet e autorve ka dhe disa perkthime ne gjuhe te huaja si ne anglisht, italisht, rumanisht dhe gjermansiht.Perkthimet anglisht u bene nga: z. Ilir borova dhe e z. Ejvis Maria Xhajanka.Ne Italisht perkthyen: z. Nirvana Pistulli dhe z. Arta Mezini.Ne gjermanisht dhe Rumanisht, perkthimet u bene nga vete autoret.
Librin e Redaktoi: Llemadeo D.
Koprtinat dhe ilustrimi grafik i fotografive u realizua nga Llemadeo.Autor i piktures se kopertines se pare te librit: Llemadeo.

Libri u botua ne shtepine botuese "ALBIN" ne Tirane, nen kujdesin e Drejtuesit te asaj shtepie botuese, shkrimtarit dhe studiuesit te njohur te letersise zotri Spiro Dede. Botim i cili u relizua me daten 15 shtator 2006.

Per botimin e librit i pagoi shpenzimet finaciare te shtepise botuese, biznesmeni Shqipetar zotri Agim Xhemali, Kryetar i Shoqates Kulturore “Çameria” ne Firence te Italise
Autoret e librit jane:

1- Zhuliana Jorganxhi, Itali
2- Vitore Stefa Leka, Itali
3- Baki Ymeri, Rumani
4- Mardena Kelmëndi, Itali
5- Nirvana Pistulli, Itali
6- Valbona Dardha, USA
7- Ilir Borova, USA
8- Arta Mezini, Itali
9- Agim Bacelli, USA
10- Aferdita Halimi, Gjermani
11- Petraq Janko Pali, USA
12- Ejvis Maria Xhajanka, USA
13- Julinda Qela, USA
14- Ndue Hila, USA
15- Elda Kokoneshi, Greqi
16- Ilire Zajmi, Prishtinë, Kosovë
17- Iliaz Osmani, Tetovë, Maqedoni
18- Sevdije Rexhepi, Kosovë
19- Lleshi D. „Llemadeo“, Gjermani

Librin mund ta blini ne pikat kryesore te shitejes se librave ne librarite ne shqiperi, por mund ta siguroni edhe nepermjet kontakteve me autoret apo shtepine botuese...!
Lajmi per revisten "Zeri i larget" nga Llemadeo

Pershendetje e shtepise botuese "ALBIN"Tirane:

E nderuar, I nderuar bashkeautor/e e Antologjise,
Me 15 Shtator 2006, doli nga shtypi libri Antologji Letrare “ Gjuha e Dashurise Poetike “, veper ne te cilen perfshihen krijimet e juaja(te 19 autoreve).Me kete rast Shtepia Botuese “Albin”, qe pati nderin t’i besohej botimi i kesaj vepre me vlera jo vetem artistike-letrare, por edhe me dimensione e mesazhe te gjera atdhetare e social-kulturore, ju drejton ju personalisht dhe gjithe autoreve te bashkuar ne kete permbledhje sinjifikative: Urimet me te mira, Suksese te metejshme ne Jete , ne Krijimtarine letrare dhe ne Veprimtarine Atdhetare.

Me falnderimet e urimet me te mira ju drejtohemi me kete rast zonjes Mardena Kelmendi, zotit Baki Ymeri e zonjes Vitore Stefa Leka si ideatore per konkretizimin e kesaj vepre, per perkushtimin dhe perpjekjet kembengulese , (vecanerisht zonjes Mardena) per te zgjidhur me sukses te gjitha problemet e ideimit e realizimit gjer ne fund te vepres suaj.

Shtepia botuese”Albin” bashkohet me ndjenjat e respektit e te mirenjohjes se shprehur nga te gjithe bashkeautoret per punen e lavderueshme, plot dashuri e pasion te artistit, publicistit e atdhetarit pasionant Z. Llemadeo, i cili kaloi ne duar, ne mendje e zemer gjithe krijimet tuaja, i redaktoi e i pregatiti me profesionalizem per botim dhe nderkohe, perveç bashkeautor e redaktor, ai eshte edhe autori i piktures dhe kompozimit te kopertinave te librit.

Te gjithe se bashku i drejtojme falnderimet e mirenjohjen me te thelle zotit Agim Xhemali, Kryetar i Shoqates Kulturore “Çameria” ne Firence te Italise, per gjestin fisnik, shpirtin bujar dhe aktin e larte atdhetar qe tregoi per sponsorizimin e ketij botimi. Bashke me mirenjohjen me te thelle le t’i themi se atij, shoqates qe drejton dhe gjithe motrave e vellezerve te Çamerise, u detyrohemi jo vetem per krijime me te mira, por sidomos per mbeshtetje e angazhim ne mbrojtjen dhe zgjidhjen e çeshtjes jetike e historike te Çamerise, çeshtje e cila ishte, eshte e do te jete problem i mprehte per gjithe shqiptaret, plage e hapur qe do te mbyllet vetem kur te zgjidhet drejtesisht.

Antologjia permbledh krijime te 19 autoreve, ka 224 faqe.
Me kerkesen e Zonjave Vitore Stefa e Mardena Kelmendi, sponsorizuesi i nderuar, z.Agim Xhemali u jep si dhurate çdo autori nga 11 kopje te ketij libri .
Eshte duke u kryer paketimi i librave, dhurate per secilin bashkeautor dhe prej dites se Merkurre, dt 20 shtator e ne vijim, kushdo, permes te autorizuarve personale te lidhen me Shtepine botuese “ Albin” per te terhequr paketen dhurate me 11 kopje antologji.
Tel. kontakti:0 68 33 12 225 / Besimi0 68 20 56 767 / SpiroAdresa e Magazines : ne qender te Tiranes, mbrapa Godines se Ministrise se Drejtesise, ose mbrapa godines se “Zerit te Popullit”, Rruga Maliq Muço, pallati i pedagogeve te Shkencave te Natyres, kati i pare, magazine e “ Albin” .

Oret e preferuara per ne : Ne mengjes nga ora 8.30 – 9.30,Ne messdite nga ora 14- 16
Nuk perjashtohet mundesia edhe ne ore te tjera te dites, pas kontaktit paraprak me telefon.
Shenim rreth fillimit te veprimeve te para ne prezantimin e librit:Me 16 shtator ju dorezuan kopjet e para znj.Mardena Kelmendi e cila sapo ka ardhur per pak dite ne Shqiperi. U gezua dhe ju uron e ju falnderon te gjitheve ju.

Ne ambjentin ku ju dhane kopjet e para ndodheshin edhe autore te ndryshem te Tiranes dhe Mardena, e emocionuar, kopjen e pare qe mori ne duar ja dhuroi me autograf ne emrin e te gjitheve ju, poetit dhe autorit te njohur te teksteve te kenges, Jorgo Papingjit. Veprimi i saj ishte sinjifikativ: keto krijime jane edhe kenge, kenge zemre, burim per tekste te mundshme te kenges bashkekohore shqiptare.
Nderkohe znj. Mardena ka nisur perpjekjet per organizimin e nje promovimi te Antologjise me nje ceremoni te spikatur, mundet qe ai organizim te behet aty nga gjysma e pare e tetorit.Per çdo rast do të njoftoheni.

Edhe nje here urime e suksese secilit me vehte e te gjitheve bashke, ashtu si ini bashke, te bukur e dinjitoze, ne faqet e kesaj Antologjie.
Me respektShtepia botuese “ Albin”
Tirane 16 shtator 2006

U kujdes per faqosjen ne revisten “Zeri i larget” Llemadeo
Posted by Llemadeo.


Dorën në zemër,nëse njohim vlerën,nëse duam të jemi krijues,fillimisht nuk duhet të heshtim para vlerave të mëdha,duhet njohur dhe thelluar në shpirt vlerat e të tjerëve,si i njeh njeriu i madh krijues z.Llemadeo.Llemadeo është krijues i madh,poet,prozator ,piktor dhe fotograf.Ai krijon vlera,ai shkruan për vlera të mirëfillta të krijuesëve tanë,por edhe ngritë zërin kundër antivlerave.

Shëndet dhe gjithë të mirat për ju i nderuari z.Llemadeo


Shaban Cakolli

METUSH KRASNIQI;SIMBOL I REZISTENCËS SHQIPTARE

METUSH KRASNIQI - SIMBOL I REZISTENCËS SHQIPTAR Histori |

Metush Krasniqi u lind ne Dajkoc të Dardanës më 19.8.1928. Lindja e tij ishte gëzim i papërshkrueshëm në familjen Krasniqi, kur ky djalosh lind pas tri vajzave.



Trungu i tij familjar me rrënjë të thella dhe shumë degë ishte i pregaditur për atdhedashurinë pa marrë parasyshë sakrificat. Ata kurdoherë u gjindën të gatshëm me armë në dorë në mbrojtejen e tokave shqiptare nga pushtuesit.
Babai i Metushit Asllani, më 1912 ishte dënuar në gjykatën turke të Gjilanit me 101 vjet burgim. Metushi fëmijërinë e kaloi në vendlindje, kurse mësimet fillore i kreunë Hodonoc, ku mësimi mbahej në gjuhën serbe. Pastaj ndërpreu mësimin e rregullt, por lexoi me një zell të madh.
Në këto rrethana e gjeti shpërthimi i Luftës së Dytë Botërore, kur u bënë ndryshime të mëdha, në GJilan hapet shkolla shqipe ku kreu shkollen e plotë fillore semimaturen dhe disa kurse pedagogjike. Martohet në moshën 16 vjeqare, pa dasmë, shoqëri dhe miq, nga se kështu ishin martesat në rrethana luftes.
* Në vitet 1947-49 kreu një kurs pedagogjik në Pejë e në Gjakovë, ndërsa në vitin 1950 merr diplomën e mësuesisë në Shkollën Normale të Gjakovës.
Në vitin 1950-51, filloi punën si mësues në shkollën fillore në Shipashnicë të Epërme. I frymëzuar nga veprimtarët e LNDSH, në Shipashnicë së bashku me kolegët e vet themelon orgnaizatën ilegale "Partia Revolucionare për Bashkimin e Tokave Shqiptare me Shtetin Amë". Autoritetet e arsimit, vetëm një vit më vonë Metush Krasniqin e transferojnë në shkollën e Strezovcit. Aty punoi një vit dhe u transferua në Hogosht, ku e gjeti arsimtarin e gjuhës shqipe Ndue Nekajn dhe Hogoshti e mirëpriti ngrohtësisht ardhjen e tij.
Pas njëviti Metush Krasniqin e transferuan në shkollën fillore të Muçivercit dhe në vitin shkollor 1955/56 me vendimin e organeve arsimore të Rrethit të Dardanes(ish-Kamenicë), shkolla 8 klasëshe e Muçivercit megjithë arsimtarët e mjetet mësimore u bart në Roganë dhe për çudi po me atë vendim Metush Krasniqi u emrua drejtor i shkollës në këtë fshat, shkollë e cila sot mban emrin e këtij dëshmori. * Në vitin 1957 pas ndjekjeve dhe burgosjeve detyrohet të shpërngulet në Shkup. Atje krahas punës në arsim me përkushtim vepron në organizatën "Partia Revolucionare..."
Në nëntor 1958 Metush Krasniqi burgoset dhe dënohet me 18 vjet burg të rëndë, prej të cilave i mbanë vetëm 8 vite. Pas daljes nga burgu Metush Krasniqi i kaloi disa vjet në fshatin e lindjes në Dajkoc ku i kryente të gjitha punëte fshatit. I entuziazmuar nga hovi që kishte marrë shkollimi, Metushi më pas regjistrohet në Fakultetin Juridik në Prishtinë, dhe në vitin1970 u punësua në shkollën e mesme teknike "19 Nëntori" në Prishtinë. Mirëpo, atë nuk e lanë të punoj qetë. Me vendim të Dushan Ristiqit -Kryetar i KK të LKJ të Prishtinës dhe të kryeudbashit në Gjilan Aleksandar Cana Periq, Metush Krasniqi u largua nga arsimi.
Metush Krasniqi meqë gëzonte një autoritet të madh në mesin e rinisë shkollore dhe universitare në Kosovë, por edhe në Maqedoni, ai kishte formuar një rreth të gjerë shokësh besnik, ishin ata si: Hasan Dermaku, Rexhep Mala e Skender Kastrati nga Hogoshti; Njazi Korça nga Gëmica, Kadri Zeka nga Poliçka, Ethem e Fehmi Bajrami nga Malisheva e Gjilanit; Rexhep Elmazi e Rafet Bajrami nga Gjilani; Jusuf Gërvalla, Zeqir Gërvallën e Sabri Novosellën në Prishtinë e shumë të tjerë.
* Në vitin 1976 Metush Krasniqi vihet në krye të Organizatës"Lëvizja Nacional-Çlirimtare e Kosovës dhe e Viseve tjera Shqiptare në Jugosllavi" LNÇKVSHJ.

Gjatë atyre viteve bënë përpjekje për bashkimine të gjitha grupeve ilegale në një organizatë të fuqishme. Metush Krasniqi gjatë viteve të 80-ta punoi në ilegalitet të thellë, por megjithatë UDB-a permes informatoreve shqiptarë, dinte për aktivitetin e Metushit, dhe më 4 nëntor 1981 burgoset, torturohet rëndë nga udbashi Selim Brosha e shume të tjerë.
Pas katër muaj lirohet në gjendje të rëndë shëndetësore. * Më 4 nëntor 1985 Metush Krasniqi sërish burgoset dhe gjatë shtatë muaj e pesëmbëdhjetë ditëve sa e mbajtën në burgjet e Prishtinës e të Mitrovicës, rrahet e torturohet në mënyrat më mizore.
Pasi ishte i dërmuar për vdekje UDB-a më 16 qershor 1986 e liron nga burgu dhe më 15 tetor 1986 ky atdhetar i devotshëm duke mos pasur shërim ndërroi jetë. Varrimi i tij u bë në fshatin e lindjes në Dajkoc.

Shaban Cakolli

TI RIKTHEHEMI TRADITËS

Për nderë të anëtarësimit të Shqipërisë në Aleancën Veri-Atlantike, në Dobërçan të Gjilanit, u mbajt një Mbrëmje Artistike Muzikore nën moton:

“T’ I RIKTHEHEMI TRADITËS!”

Dobërçan – Gjilan, më 04 Prill 2009.

Nën organizim të Restorantit “Ahishta” dhe pronarit të tij, z. Avni Tahiri, të shtunën, më datën 04 Prill 2009, duke filluar nga ora 21.00, u mbajt një Mbrëmje Artistike Muzikore me këngëtarët popullor të Anamoravës, nën moton :

“T’ i rikthehemi traditës!”

Ky manifestim kulturor, i pari i këtij lloji në traditën e hotelerisë kosovare , u organizua për nderë të 60 – vjetorit të themelimit të Aleancës Veri – Atlantike të NATO-së dhe për nderë të 4 Prillit, kur Shqipëria edhe zyrtarisht u pranua si anëtare e plotë e kësaj Aleance .

Qëllimi kryesor i këtij Manifestimi kaq masiv kulturor , ishte që t’ i flakim stilet, antivlerat, ndikimet dhe rrymat e huaja në muzikën tonë popullore, në veçanti që t’i shpallet luftë stilit të muzikës rome “Tallava”, stil ky, që kohëve të fundit e ka pllakosur këngën dhe muzikën tonë tradicionale kombëtare dhe t’ i rikthehemi traditës sonë të këngës popullore shqiptare .

Në këtë spektakël të madh të këngës dhe muzikës popullore, u interpretuan këngë e valle nga të gjitha trojet dhe krahinat shqiptare , që nga jugu e deri në veri, duke filluar nga këngët tradicionale polifonike, këngët qytetare nga Shqipëria e Mesme, Tirana, Shkodra, Gjakova e deri tek këngët rapsodike malësorçe të shoqëruara me çifteli e sharki.

Nuk u harruan as vallet tradicionale me motive nga Malësia e Karadakut dhe Lugina e Preshevës, të shoqëruara me tupan e surle , nga Rexhep Jashari, Jashar Ahmeti dhe Nazim Elezi.

Në kuadër të kësaj Mbrëmje Artistike Muzikore, u përkujtuan dhe u nderuan këngëtarët e ndjerë të këtij regjioni: Qazim Shabani, Fehmi Qaili dhe Agim Baftijari, të cilët në moshën më të mirë të jetës së tyre, u ndanë kobshëm nga bota e të gjallëve .

Programin e kësaj Mbrëmje Artistike Muzikore, e hapi dhe e drejtoi veterani i këngës Demir Krasniqi, i cili prezantoi të gjithë këngëtarët pjesëmarrës , të cilët i kënduan këngët më të bukura nga shpirti dhe repertori i tyre, duke filluar nga veterani i këngës së Anamoravës – Prof. Reshat Ramadani, Prof. Hysen Terziu, Dr. Rabit Sadiku, Sirie Gagica – Sadiku, Avdi Latifi, Faruk Brestovci, Qemajl Musliu, Skënder Maliqi – Kosaqa, Nazim Gagica, Arben Krasniqi, Remzi Leka, Fatmir Morina, Sheqere Pajaziti, Samir Aliu, Afrim Haziri, Sami Cana, Qazim Hajdari, Shefqet Sadiku, Ali Aliu, Adnan Leka, Nehat Ferati, Medina Inajeti, Lumturie Milazimi, Alma Bega, Rexhep Jashari, Shkëlqim Kosova etj.

Të gjithë këngëtarët e kësaj mbrëmje i përcolli orkestrina popullore “Lyra” nga Gjilani, në përbërje të instrumentistëve: Arif Isufi, Bekim Rexhepi dhe Bekim Jetishi.

Në emër të Shoqatës së këngëtarëve popullor të Anamoravës, këngëtari Skënder Maliqi e nderoi me një “Mirënjohje speciale” pronarin e këtij restoranti dhe organizatorin e këtij spektakli, z. Avni Tahiri, kurse profesori, shkrimtari dhe veterani i këngës Hysen Terziu, i dhuroi një komplet librash nga autorësia e tij .

Për të gjithë këngëtarët dhe artistët pjesëmarrës të këtij spektakli muzikor, pronari i restorantit, shtroi darkë dhe pije të pakufizuara. Të gjithë këngëtarët dhe artistët që morën pjesë në këtë Mbrëmje të madhe artistike, ishin vullnetmirë dhe kënduan pa asnjë kompensim material, ashtu si që edhe për mysafirët – hyrja ishte gratis .

Le të shpresojmë, se shembullin e Restorantit “Ahishta” , do ta ndjekin edhe hoteleritë tjera kosovare, duke i lënë hapësirë të merituar të gjithë artistëve të këngës dhe muzikës tradicionale, por edhe të gjithë artistëve dhe krijuesve të lëmenjve tjerë të artit dhe të kulturës sonë tradicionale kombëtare!

Le të shpresojmë, se kënga dhe muzika jonë tradicionale do të rikthehet aty ku e ka vendin dhe të jetojë e lirë, pa u ndotur nga rrymat dhe mbeturinat e importuara nga tregjet e jashtme !

Gjilan, më 04. 04. 2009. Demir KRASNIQI

REAGIM RRETH DISA BOTIMEVE TE NE

Reagim:

EDHE KUR SHKRUAN LIBRA PËR VETI – DUHET TË THUHET REALITETI

• Përkitazi me librin monografik “GJILANI – RETROSPEKTIVË KULTURORE” 60 vjet të themelimit të SHKA “DRITA”, 40 vjet të themelimit të SHKA “Zenel Hajdini”, të autorit Reshat Ramadani , botuar në Gjilan, më 2007.-

Edhe pse e çmoj dhe respektoi sinqerisht punën , angazhimet dhe kontributin e dhënë në lëmin e kulturës , amatorizmit dhe publikimit të përpjekjeve për ta mbajtur gjallë jetën kulturore në Gjilan, nga ana e profesorit të nderuar Reshat Ramadani, i cili sado pak është munduar që ta pasqyroj jetën kulturore dhe zhvillimin e amatorizmit në Gjilan, në një periudhë kohore prej 60 viteve të fundit, përmes publikimit personal të librit të tij monografik, të titulluar :”Gjilani – retrospektivë kulturore” 60 vjet të themelimit të SHKA”Drita”, 40 vjet të themelimit të SHKA “Zenel Hajdini”, të botuar në regji private në Gjilan, më 2007, nuk munda të rri indiferent ndaj disa lëshimeve profesionale të pafalshme dhe disa falsifikimeve të realitetit historik kulturor, të cilat ky autor nuk mund të arsyetohet se i ka bërë pa qëllim, apo nga harresa e pleqërisë !

Autori i këtij libri monografik, z. Reshat Ramadani, i bekuar dhe i përkrahur nga recensentët e këtij libri: Prof. Ibrahim Shabani dhe Prof. Xhevat Ismaili, që në faqen e brendshme të titullit pompoz të librit, nuk harron që t’ ua lë amanetin dhe porosinë lexuesve të librit të tij dhe gjeneratave të reja kështu:

“Mos t’ i harrojmë ata që punuan për afirmimin kombëtar shqiptar!”

Kjo porosi e autorit Ramadani, do të ishte shumë e qëlluar, sikur të mos ndodhte që pikërisht, ai vetë bëhet si shembull konkret, që i “harron “ ata që punuan dhe kontribuan më së shumti në afirmimin e artit dhe kulturës kombëtare shqiptare!?

Pa dashur të hy në detale rreth analizave të këtij libri, unë, si njëri ndër krijuesit më të mëdhenj muzikor nga ky regjion, e që në këtë libër jam përbuzur dhe nëpërkëmbur fatalisht, nga ana e këtij autori, do të ndalëm vetëm në tri elemente kyçe të lëshimeve , të cilat nuk i bëjnë nderë as respekt këtij libër-shkruesi , dhe këtë e bëjë jo me qëllim që ta ngrit vetën, por vetëm për hir të realitetit dhe të vërtetës, që lexuesve dhe miqve të librit e të këngës, të mos u qitet hi syve në pikë të ditës !

1.Po qe se lexohet me vëmendje dhe analizohet drejt materiali i prezantuar në këtë libër, atëherë çdo njeri me mendje të shëndoshë, me kokë të ftohtë dhe logjikë të shëndosh, nuk e ka të vështirë që ta kuptojë, se ky libër monografik , i cili i dedikohet aktiviteteve kulturore të dy SHKA-ve më masive të Gjilanit (dikur), fund e krye i atribuohet meritave vetjake të autorit, e shumë më pak të anëtarëve tjerë, që shumica prej tyre ma nuk janë në botën e të gjallëve!

Pra, mendojmë se më mirë do të ishte që ky libër monografik , t’ i kushtohej vetë autorit dhe të titullohej “Monografi retrospektive kulturore e Reshat Ramadanit” se sa i atyre dy shoqërive, për të cilat flet titulli i librit !

2.Në faqen 128, të këtij libri monografik, autori Ramadani, shkarazi e përmend një aktivitet shumë të rëndësishëm kulturor , që ishte i pari i këtij lloji në Gjilan dhe Kosovë, pra fjala është për organizimin e Manifestimit Përkujtimor, kushtuar 1- vjetorit të vdekjes së këngëtarit Qamili Vogël, i cili nën rrethana të hekurta policore, u mbajt më datën 04 Nëntor 1992, në sallën e Teatrit të Qytetit në Gjilan.

Autori, tërë lavdin e organizimit të këtij Manifestimi, ua lë organeve udhëheqëse të Shtëpisë së Kulturës (Drejtor i së cilës ishte ai vet) dhe disa entuziastëve e veteranëve të muzikës, për të vazhduar më tutje me lavdin se gjoja këtë Manifestim Përkujtimor, e paska organizua SHKA “Zenel Hajdini” e Gjilanit?!

Kjo thënie e autorit, nuk qëndron dhe është dezinformatë e kulluar!

E vërteta është se atë kohë, z. Reshat Ramadani ishte Drejtor i Shtëpisë së Kulturës në Gjilan. Me kërkesën dhe insistimin e Demir Krasniqit, pas shumë lutjeve, Drejtori e ka lejuar sallën dhe mbajtjen e këtij manifestimi, të cilit më vonë iu ka bashkëngjitur edhe vetë, si solist popullor me një këngë nga repertori i Qamilit të Vogël!

Këtë program përkujtimor, fund e krye e ka përgatitur, përzgjedhur dhe drejtuar vet iniciatori i këtij Manifestimi – Demir Krasniqi dhe të gjitha pikat muzikore të këtij programi i ka shoqëruar me përcjellje muzikore Ansambli Muzikor “Krasniqja” i Demir Krasniqit, e jo SHKA “Zenel Hajdini”, siç e përshkruan autori !

Falë Zotit, të gjithë pjesëmarrësit e atij Manifestimi edhe sot janë të gjallë dhe mund të dëshmojnë për të vërtetën, madje edhe vetë familjarët e Qamilit të Vogël, që ishin prezent në atë program.

Edhe për historikun, jetën dhe krijimtarinë muzikore të Qamilit të Vogël, në atë Manifestim Përkujtimor, ka folur autori i Monografisë së Qamilit të Vogël :”Qamili Vogël – zë që nuk shuhet” dhe autori i veprave të Qamilit të Vogël: “Këngë përjetësie”, reaguesi i këtij shkrimi – Demir Krasniqi, si dhe me një fjalë rasti është prezantuar edhe redaktori i ndjerë i veprave të Qamilit të Vogël, prof, Dr. Shefqet Pllana.

3. Derisa mbarë bota shqiptare, Gjakova dhe familjarët e Qamilit të Vogël, e dinë se kush i mblodhi, kush i deshifroi dhe kush i botoi 98 këngët e krijuara nga Qamili i Vogël, me titull:”Këngë përjetësie”, libër ky që u botua me rastin e 15 – vjetorit të vdekjes , dhe u promovua në Gjakovë, nga autori, deshifruesi dhe redaktori:Demir Krasniqi – zotëriu Reshat Ramadani, nuk po e dika këtë fakt historik, të cilin mundohet që ta zhbijë nga historia përmes librit të tij?!

Veprimet, nëpërkëmbjet dhe dezinformimet e tilla, nuk janë asgjë më tepër se sa një shpirtngushtësi dhe xhelozi e pa parë nga ana e autorit të këtij libri.

Për xhelozinë dhe shpirtngushtësinë e këtij autori, ndaj meje Demir Krasniqit dhe veprimtarisë sime muzikore, përmes këtij libri pasqyrohen edhe një varg faktesh tjera, që e vërtetojnë këtë konstatim:

Derisa në librin e autorit Reshat Ramadani, kanë zënë vend disa fotografi të këngëtarëve popullor nga Shqipëria e Mesme, Tirana, Shkodra, Gjakova... e që nuk kanë asgjë të përbashkët me SHKA “Drita” dhe “Zenel Hajdini” nga Gjilani, autori i këtij libri, nuk e pa të udhës që ta botojë së paku një fotografi timen?!

Se ka vuajtur nga xhelozia dhe inati profesional ndaj meje, autori Reshat Ramadani, madje nuk e ka pa të udhës që të më fton as në ceremoninë e promovimit të këtij libri, nga se që më parë e ka ditur se çfarë ka bërë aty me qëllime të caktuara!

Derisa të gjithë të tjerëve, ua ka dhënë dhe shpërnda këtë libër, autori Ramadani nuk e ka pa të udhës as që të ma jap këtë libër, qoftë si dhuratë, apo me para! Vetëm pas kërkesave të mia të pareshtura, tek pas dy viteve të botimit të këtij libri, autori mezi bënë ballë që të ma dërgoj përmes një personi tjetër dhe atë gratis, për çka unë sërish do ta falënderoj, duke i uruar shëndet dhe punë të mbarë, por me porosinë time:

-Që të mos i injoroi, harroi, xhelozoi dhe nëpërkëmbi artistët dhe krijuesit tjerë të artit dhe të kulturës tradicionale muzikore !

Gjilan, më 02. Prill 2009. Demir KRASNIQI